••||⚘️||•• بجز علی کی طاقت داره، قاتل هارو رو سالهای سال جلوی چشمش ببینه؟ بجز علی کی حاضره با مشاوره اش قاتل رو از مرگ نجات بده؟ بجز علی کی میتونه با غم شهادت زهرا روزگار رو بگذرونه؟ بجز علی کی میتونه برای اسلام این همه فدا بشه؟ [🌿]

♦️در ادامه بحث دیشب منبع خواستید برای نسل کشی رضاشاه

لُرها در قدیم هم ثروتمند بودند و هم نیرومند. اما امروزه برای آنها فقط غرورشان باقی مانده است. چون از ثروت و نیرومندی دیگر خبری نیست…. به بعضی از دهات سر زدم، تعدادی از لُرها به‏علت ضعف ناشی از گرسنگی، حتی ۵ دقیقه هم نمیتوانستند روی پا بایستند… در ایران وقتی می‏خواهند فقرزدگی را مجسم کنند می‏گویند: من یک لُر هستم!… یا اینکه می‏گویند: من یک لُر پاپتی (پابرهنه) هستم!… … فقر بی‏اندازه لُرها، معلول تاراج و چپاول ارتش ایران بود. این تراژدی به سیاست رضاشاه در رابطه با مطیع کردن آنان مربوط می‏شد… برنامه‏ای که بالاخره به قتل‏عام و غارت آنها انجامید… اما تا چه حد شخص رضاشاه مسئول تراژدی و مصیبت‏های وارده بوده، مسئله‏ای است قابل بحث. بعید نیست که او اطلاع کافی نداشت که ارتش او با لُرها چه کرده و چه می‏کنند. شاید هم اطلاع داشت اما چشم و گوش خود را بسته بود. به هر تقدیر یکی از ننگین‏ترین فصول تاریخ سلطنت رضاشاه به دست یکی از افسران او که بین ایرانیان به «قصاب لُرستان» مشهور است، نوشته شده است. (ویلیام او. داگلاس. سرزمین شگفت انگیز و مردمی مهربان دوست‏داشتنی. صفحات ۱۷۰و۱۶۷و۱۵۹)

یک نسل‏کشی قومی، که از تاریخ معاصر پاک شده است! اسناد و مدارک تازه و نو یافته، چون نامه‏های محرمانه و خصوصی دربار قاجار و پهلوی، خاطرات سیاسیون و نظامیانی که خود شخصاً در وقایع مناطق لُرنشین و قلع و قمع ‌آنها دخیل و ناظر بوده یا حضور داشته‏اند و هم‏چنین سفرنامه‏ها وخاطرات سیاحان بیگانه که همزمان با وقایع اخیر، به این مناطق سفر داشته‏اند که چندی است که به همت برخی مترجمان، برگردان و در اختیار افکار عمومی قرار گرفته، خود بهترین داور جهت قضاوت است که گوشه‏هایی پنهان از این دو سده جنایت، پاکسازی و نسل‏کشی قومی حکام فاجر و جابر را در حق قوم لُر برملا می‏کند. از این جمله، ناصرالدین شاه در جواب نامه‏ای از ظل‏سلطان، فرزند خود،که در آن نامه از والی لُرستان و ایلخانی بختیاری به سعایت و بدگویی پرداخته، و از سفر سیاحان خارجی به این منطقه، اظهار بدگمانی کرده، چنین پاسخ نوشته است:      «…طوری باطناً بکنید که به آنها (سیاحان خارجی) خوش‏نگذرد و یک اسباب وحشتی در سیاحت خود ملاحظه کرده، دیگر میل نکنند به سیاحت،  و این این فقره را هم از الوار و اکراد بدانند نه از شما…» (اسناد نویافته، ابراهیم‏صفایی، سندپانزدهم،ص۸۷) نامه بالا، از آن جهت حائز اهمیت است که همزمان دو سه تن از سیاحان فرنگی در لرستان به طرز مشکوکی به قتل می‏رسند که بدنامی آنان برگردن یاغیگری لُرها افتاد! رضاشاه نیز، طبق دستورالعمل بالا و سیاست داخلی قاجار، زمینه حمله به لرستان را با چنین بهانه‏ای چید و با تمهیداتی، در لرستان، سرلشکر امیر طهماسبی، وزیر راه را، که دلخوشی از او نداشت، به توسط عمال خود به قتل رساند و آن را به لُرها نسبت داد! «… اشتباه کوچک قاتلین که در لباس محلی با لهجه غلیظ تهرانی صحبت می‏کردند، معلوم کرد که مرتکبین قتل غیر محلی و بطوری‏که به زودی معلوم شد، دو نفر از گروهبان‏های لشکر بودند…» (کهنه سرباز، خاطرات سیاسی و نظامی سرهنگ ستاد غلامرضا منصور رحمانی، جلد۱، ص ۶۵)

رضاشاه با چنین ترفندی، بزرگترین لشگرکشی حکومت خود، به فرماندهی سپهبد امیر احمدی معروف به قصاب لرستان را علیه اتباع لُر خود، فراهم کرد و فجیع‏ترین قوم‏کشی تاریخ معاصر ایران را رقم زد که متأسفانه نویسندگان، تاریخ‏نویسان و سیاسیون در ایران، از کنار آن به راحتی گذشته و از تاریخ معاصر آن را حذف کرده‏اند. فجایعی که شاید مصایب اقوام دیگر در تاریخ معاصر ایران، در برابر آن کوچک می‏نماید. «….یعنی لُرها را واقعاً «قلع و قمع» کرد. به طوری‏که پشتکوه برای سال‏ها خالی از سکنه شد. به همین جهت عنوان قصاب به او دادند….» (کهنه سرباز …جلد ۱، ص ۵۵)

♦️برای اطلاعات بیشتر به این سایت مراجعه کنید. http://volat.de/2019/07/21/%D9%82%D8%AA%D9%84-%D8%B9%D8%A7%D9%85-%D9%82%D9%88%D9%85-%D9%84%D9%8F%D8%B1%D8%9B%D9%81%D8%A7%D8%AC%D8%B9%D9%87-%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D9%86%D8%A7%D8%B3%DB%8C%D9%88%D9%86%D8%A7%D9%84%DB%8C%D8%B3/

حدیث کسا با صدای مداح علی فانی