ما راجب این مبحث آیات و روایات زیادی داریم که نشون دهنده این هستش که میزان قبولی نماز،بستگی به میزان توجه فرد(انسان)در نماز رو داره

و این موضوع در حالیه ک متاسفانه خیلی از ماها نمازمون رو با بی توجهی یا حواس پرتی میخونیم و به همین دلیله ک ما یک عمر نماز میخونیم ولی آثار و برکات روح نوازش رو در خودمون نمیبینیم! پس تا اینجا حضور قلب در نماز امر بسیار مهمیه

لزوم تحصیل حضور قلب:

برای اینکه این موضوع برامون روشن باشه همین بسه ک بدونیم نماز بی حضور قلب نماز حقیقی نیست! وقتی ک نماز از باطن خودش جدا میشه و ب صورت یه عمل بی روح (ب عبارتی صرفا جهت اینکه از سرمون وا شه و بگیم ک خب واجبات رو انجام دادیم) تمام ثمرات و آیاتی که درباره نماز اومده(نماز درست و باحضور قلب)در چنین نمازی(بدون حضور قلب)وجود نداره

و چ بسا ک موجب دوری از خدای مهربونمون هم میشه!

امام صادق علیه السلام میفرمایند ک: «اَن العبدَ لیُرفعُ لهُ مِن صلاتهِ نصفُها او ثلُثها او ربعُها او خمسُها و ما یرفعُ لهُ الّا ما اقبلَ علیهِ بقلبهِ؛ [۱] همانا از نماز انسان، نصفش، ثلثش، ربعش یا خمسش بالا برده می‌شود و آن مقداری از نماز که توجّه قلبی داشته باشد بالا برده می‌شود.»

لازمه اینو هم بگم ک حضور قلب از شرایط صحت نماز نیست!

ینی با نبودن حضور قلب نماز باطل نمیشه و از لحاظ فقهی اشکالی نداره ولیکن چنین نمازی قالبی و بی فضیلت و غیر مقبوله

ب زبان ساده تر ینی اینکه بالا نمیره واثر معراجی و معنوی خودش رو از دست میده

ب اعتقاد امام خمینی ک خیلی هامون قبولشون داریم معیار قبولی نماز مقدار اقبال توجه قلبی و میزان حضور قلب در نماز و توجه باطنی ب خدا در همچین درجه ای از اهمیت قرار داره ک در برخی از روایات ب اقامه حتی یک نماز کامل و مقبول تشویق شده

تا به برکت همون نماز دیگر نماز های انسان هم پذیرفته بشه ب هر میزانی ک فرد(نمازگزار) بتونه حضور قلب و توجه قلبی خودش رو در نماز حفظ کنه و درک شدید تری در پیشگاه خدا داشته باشه ب همون اندازه و توجه نمازش قبول درگاه حقه

از این رو اکتفا کردن ب صورت نماز وقشر آن و محروم ماندن از برکات و کمالات باطنی ان از بالاترین مراتب خسران وزینکاریه