لازمه اینو هم بگم ک حضور قلب از شرایط صحت نماز نیست!

ینی با نبودن حضور قلب نماز باطل نمیشه و از لحاظ فقهی اشکالی نداره ولیکن چنین نمازی قالبی و بی فضیلت و غیر مقبوله

ب زبان ساده تر ینی اینکه بالا نمیره واثر معراجی و معنوی خودش رو از دست میده

ب اعتقاد امام خمینی ک خیلی هامون قبولشون داریم معیار قبولی نماز مقدار اقبال توجه قلبی و میزان حضور قلب در نماز و توجه باطنی ب خدا در همچین درجه ای از اهمیت قرار داره ک در برخی از روایات ب اقامه حتی یک نماز کامل و مقبول تشویق شده

تا به برکت همون نماز دیگر نماز های انسان هم پذیرفته بشه ب هر میزانی ک فرد(نمازگزار) بتونه حضور قلب و توجه قلبی خودش رو در نماز حفظ کنه و درک شدید تری در پیشگاه خدا داشته باشه ب همون اندازه و توجه نمازش قبول درگاه حقه

از این رو اکتفا کردن ب صورت نماز وقشر آن و محروم ماندن از برکات و کمالات باطنی ان از بالاترین مراتب خسران وزینکاریه

وصول ب درجات رفیع و تقرب ب خدا در گروی عبور از ظاهر عبادات و نماز و حرکت ب سوی باطن آن است!

فلذا اگ نماز پذیرفته بشه سایر اعمال دیگه هم پذیرفته میشه و بالعکس

"ان قبلت قُبِلَ ماسواها وان رُدّت رُدَّ ماسواها"

یکی از راه های دست یافتن ب حضور قلب تفهیم و تلقین معارف نماز ب قلب و روح انسانه

برای پایدارتر و درونی کردن چنین عملی وتعمق و ارتقاء حضور قلب بایددانسته ها واموخته های ذهنی وعلوم حصولی خودمون رو در باب نمازرو ب قلب و روح و جان خودمون گوشزد و تلقین کنیم

و با این گوشزد ها وتمرین هاست ک باطن انسان متوجه همچین شیرینی که در نماز هست میشه