سه‌شنبه ظهر اعتقادی ۱۴۰۲/۱۱/۳ موضوع: #انواع_جهاد سلام علیکم -بسم الله الرحمن الرحیم- خداوند در قرآن می فرماید: جَاهِدُوا بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنْفُسِكُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ،ذَٰلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (توبه41): با اموال و جانهایتان در راه خدا جهاد کنید ، این برای شما بهتر است اگر بدانید جهاد به معنای تلاش و تحمل سختی‌ها است که البته برترین درجات آن جانبازی و طلب شهادت در راه خدا است. جهاد و مجاهده اقسام مختلفی دارد که به برخی اشاره می کنیم: 1- جهاد با نفس : رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرماید: مجاهد کسی است که در راه اطاعت از خدا با نفس خود جهاد کند(نهج الفصاحه، ص 778) 2- تلاش برای تأمین معاش(مثل جهاد کشاوزی): از مهم‌ترین تکالیف و مجاهدات تلاش برای تامین معاش است، چنان‌که در روایت می‌خوانیم: «کسی که برای تأمین معاش خانواده خود تلاش می‌کند، مانند مجاهد در راه خدا است»(بحار، ج103، ص12) 3- نبرد با کفر و طاغوت: در آیه 123 سوره بقره می‌خوانیم: «با کفار قتال کنید به‌گونه‌ای که درشتی و سختی را در شما مشاهده کنند». خداوند توفیق پیروزی در انواع جهادها را به ما عنایت بفرماید به برکت صلوات بر محمد و آل محمد @AhkameHarameRazavi

سه‌شنبه ظهر فقهی ۱۴۰۲/۱۱/۳ موضوع: #فضای_مجازی سلام علیکم. بسم الله الرحمن الرحیم. یکی از موضوعات در زمان حاضر نیاز به توجه بیشتری دارد فضای مجازی است که از جهت شرعی به چند نکته را در این زمینه اشاره می کنم. 1.استفاده از شبکه های اجتماعی در صورتی برای انسان شرعا مجاز است که از وقوع در حرام ایمن باشد اما اگر خوف و ترس انحراف فکری، عقیدتی، اخلاقی آنان از این طریق وجود داشته باشد، استفاده جایز نیست؛ مگر آنکه طوری استفادۀ خویش را محدود نماید که از ابتلای به گناه و حرام مصون باشد. 2.انتشار مطالبی که سبب تضعیف نظام جمهوری اسلامی یا سبب اختلاف و فتنه میان آحاد مردم می شود در فضای مجازی یا غیر آن حرام است. 3.در هنگام ارسال ونشر مطالب برای دیگران باید از گناهانی همچون ریختن آبروی مؤمن، دروغ و گفتار بدون علم، افشای اسرار و انتشار فایلها و ویدیوهای محرمانه، نشر تصاویر فساد‌انگیز و محرّک پرهیز بشود بلکه در فضای مجازی باید مراقبت مضاعف داشته باشیم. در پایان نکته ای مهم را درباره آداب زیارت یادآوری می‌کنم که لازم است زائران محترم توجه بیشتر نمایند ما در حرم مطهر در محضر ولی خدا هستیم که بر اساس روایات، امام علیه السلام سخن ما را می‌شنوند و سلام ما را پاسخ می‌دهند. حضور در پیشگاه امام علیه السلام اقتضاء می‌کند که از بلند کردن صدا در حرم مطهر و اطراف ضریح مطهر پرهیز شود حتی صلوات هم آهسته فرستاده شود تا ضمن حفظ احترام مقام امام علیه السلام و رعایت ادب حضور مزاحمتی برای حضور قلب زائران ایجاد نشود و همچنین همه زائران عزیز با لباس مناسب به حرم مطهر مشرف شوند و خواهران گرامی در همه مکان‌ها خصوصاً حریم قدس رضوی با حجاب و پوشش کامل حضور پیدا کنند. خداوندا برف و باران رحمتت را بر همه ما نازل بفرما  به برکت صلوات @AhkameHarameRazavi

سه‌شنبه مغرب اعتقادی ۱۴۰۲/۱۱/۳ موضوع: #امامت_در_کلام_امام_رضا_علیه_السلام2 سلام علیکم بسم الله الرحمن الرحیم  تعریف امامت: بهترین و جامع‌ترین تعریف از امامت را حضرت امام رضا ( علیه السلام ) فرمود:« إِنَّ اَلْإِمَامَةَ خِلاَفَةُ اَللَّهِ وَ خِلاَفَةُ اَلرَّسُولِ (الکافی، ج‏۱، ص۲۰۰). همانا امامت، منصب جانشینی خدا و رسول ( صلی الله علیه و آله و سلم ) است». با این تعریف، هرچه معرفت دقیق‌تری از خدا و رسول خدا داشته باشیم، به همان میزان شناخت عمیق تری از امامت ائمه علیهم السلام خواهیم داشت و دیگر دچار افراط و تفریط نخواهیم شد. - مقامی بالاتر از نبوت: امام رضا ( علیه السلام ) فرمود: امامت مقامى‏ است که خداى عز و جل بعد از رتبه نبوت و خلت در مرتبه سوم به ابراهیم خلیل علیه السلام اختصاص داده و به آن فضیلت، مشرفش ساخته و نامش را بلند و استوار نموده و فرموده (بقره/۱۲۴): «انی جاعلک للناس اماما: همانا من ترا امام مردم گردانیدم».(الکافی، ج‏۱، ص۱۹۹) این حدیث در توضیح آیه اثبات میکند مقام امامت بالاتر از نبوت است،چون بعد از نبوت و خلیل اللهی به ابراهیم (علیه السلام ) رسید. - علامات امام: امام رضا ( علیه السلام ) مى‏فرماید: «لِلاِمامِ علاماتٌ: یَکونُ اَعلَمَ النّاسِ وَ اَحکُمَ النّاسِ وَ اَتقَى النّاسِ وَ اَحلمَ النّاسِ وَ اَشجَعَ النّاسِ، وَ اَسخَى النّاسِ وَ اَعبَدَ النّاسِ...وَ یَکُونُ مُطَهَّراً...؛ امام داراى نشانه‏ هایى است: او1. داناترین مردم، 2. بهترین انسان در قضاوت، 3.با تقواترین مردم، 4. بردبارترین مردم، 5. شجاع‏ترین مردم، 6. سخاوتمندترین مردم 7.عابدترین مردم مى‏باشد...و 8. پاکیزه (از گناهان و معصوم است) . (عیون أخبار الرضا علیه السلام ،ج1،ص212) خداوند توفیق شناخت و تبعیت از امام علیه السلام را به ما عنایت فرماید به برکت صلوات برمحمد و آل محمد @AhkameHarameRazavi

سه‌شنبه مغرب اعتقادی ۱۴۰۲/۱۱/۳ موضوع: #معنای_زهد سلام علیکم. بسم الله الرحمن الرحیم. یکی از شاگردان امام صادق علیه السلام از حضرتش سوال کرد زهد در دنیا چیست؟ چرا که یکی از ارزشهای مسلم در شرع مقدس زهد هست. حضرت در جواب فرمودند: : قَد حَدَّ اللهُ«عزّوجلّ» ذلک فی کتابِه. ، فَقالَ : «لِكَيْلاَ تَأْسَوْاْ عَلَى مَا فَاتَكُمْ وَلاَ تَفْرَحُواْ بِمَا ءَاتَاكُمْ» خدای متعال در قرآن زهد را مشخص و مرز بندی کرده است. در آنجایی که فرمود: برای آنچه از دست داده‌اید تأسف نخورید، و به آنچه به شما داده است دلبسته و شادمان نباشید. چند نکته پیرامون حدیث شریف: 1.    معنای زهد طبق حدیث شریف، دل بسته نبودن به امکانات و نعمتهای دنیوی است و معنای زهد این نیست انسان از دنیا و آنچه نِعَم دنیوی است، بهره مند نشود و خود را محروم کند. البته اینکه انسان خودش را از برخی نعمتها محروم کند یک نوع ریاضیت است که در برخی موارد ممکن است آثار خوبی هم داشته باشد. 2.    طبق این حدیث شریف و آیه قرآن اگر برای یک امر دنیوی یا مقامی یا پستی انسان یا مدرکی تلاش کرد و دست نیافتی نباید تاسف بخورد مثلا فردی کنکور امتحان می دهد و قبول نمی شود، یا نماینده درانتخابات رای نمی آورد، مرتب تاسف می خورد. این مطلوب نیست چرا که اینها مربوط به محصولِ اخروی نیست. آری آنچه هر چه انسان غصه بخورد، جا دارد، غصه خوردنش هم ثواب دارد. مربوط به امور اخروی است مثلا اگر یک شب نماز شب را نتوانستید بجا بیاورید، و صبح که بیدار شدید تأسف خوردید که چرا بیدار نشدم، این غصه خوردن، ثواب دارد. 3.    طبق حدیث شریف و آیه شریفه قرآن، اظهار فرح و شادمانی در برابر چیزهایی که بدست می آوریم، با زهد منافات دارد. منظور از این اظهار فرح ناپسند، شامل آن شادمانی می شود که انسان از خود بی خود و بی اختیار شود یعنی حالت مست و مغروری و تکبری به او دست بدهد.  در پایان نکته ای مهم را درباره آداب زیارت یادآوری می‌کنم که لازم است زائران محترم توجه بیشتر نمایند ما در حرم مطهر در محضر ولی خدا هستیم که بر اساس روایات، امام علیه السلام سخن ما را می‌شنوند و سلام ما را پاسخ می‌دهند. حضور در پیشگاه امام علیه السلام اقتضاء می‌کند که از بلند کردن صدا در حرم مطهر و اطراف ضریح مطهر پرهیز شود حتی صلوات هم آهسته فرستاده شود تا ضمن حفظ احترام مقام امام علیه السلام و رعایت ادب حضور مزاحمتی برای حضور قلب زائران ایجاد نشود و همچنین همه زائران عزیز با لباس مناسب به حرم مطهر مشرف شوند و خواهران گرامی در همه مکان‌ها خصوصاً حریم قدس رضوی با حجاب و پوشش کامل حضور پیدا کنند. خدایا برف وباران رحمتت را برمانازل بفرما به برکت صلوات بر محمد و آل محمد متن اصلی: الشرط السابع: ان لایکون ممّن اتّخذ السفر عملاً و شغلاً کالمکاری جلسه 201، 1395/11/10 حدیث: عن حفص بن غیاث النخعی القاضی، از عامّه است، لکن مرید و شاگرد امام صادق«علیه الصلاةوالسلام» و ثقه است. قال: قلتُ للصادق جعفر بن محمد«علیهماالسلام»: مَا الزّهدُ فی الدنیا؟ یکی از ارزشهایی که مسلّماً در شرع مقدس، در معارف الهی بر آن ترغیب شده است، زهد است. می پرسد: زهد چیست؟ چطور زهد را معنا کنیم تا بتوانیم بر طبق آن، درست عمل کنیم؟ حضرت در جواب می فرمایند: قَد حَدَّ اللهُ«عزّوجلّ» ذلک فی کتابه؛ خداوند«عزّوجلّ» در قرآن زهد را مشخص کرده، مرزبندی کرده، آنجایی که فرمود: «لِکَی لاتأسَوا علی ما فاتَکم و لاتَفرحوا بما آتاکم»[1]. زهد، این است. خیلی ها تصوّرشان از زهد این است که انسان از دنیا و آنچه نِعَم دنیوی است، بهره مند نشود، خود را محروم کند. این یک ریاضتی است، یک جاهایی هم آثار بسیار خوبی دارد. چیزی را که انسان به آن مشتاق است و نفس او، او را به آن تحریض می کند و به سمتِ آن می کشاند، از آن دست بکشد. این، امر مطلوبی است. البته نه در همه جا، در مواردی قطعاً مطلوب است و آثار خوبی هم دارد، لکن این، زهد نیست. زهد، بی رغبتی است، دلبسته نبودن است؛ «و شَروه بثمنٍ بخسٍ دراهمَ معدودة و کانوا فیه من الزاهدین»[2]، فروشندگان یوسف بی رغبتی نشان دادند. می شد یوسف را به قیمت گرانتری بفروشند، اما با دراهم معدوده ای فروختند، زهد به خرج دادند! زهد یعنی بی رغبتی. خصوصیت بی رغبتی، در این آیۀ شریفه بیان شده است: «لکی لاتَأسوا علی ما فاتکم»؛ آن چیزی که بدست نیاوردی، یا از شما فوت شده است، از زینت و زخارف دنیوی، بر آن تأسف نخورید! دل انسان، انسان را به سوی جلوه های مادّیِ دنیا می کشاند؛ خانۀ خوب، اتومبیل کذائی، پولِ آنچنانی، مقام کذائی. «ذلک متاعُ الحیاة الدنیا»، اینها زیورهای دنیاست، کالاهای دنیا اینهاست. اگر توانستید دلِ خودتان را قانع کنید که نسبت به اینها رغبت نداشته باشد، این، زهد است. «و لاتَفرحوا بما آتاکم»، اگر هم بدست آوردید، فَرح به خرج ندهد.

فرَح، غیر از مسرّت است، معنایش این است که انسان از خوشحالی و خرسندی بیخود بشود. «لاتَفرَح» که در قرآن کریم چند جا ذکر شده است، معنایش این است که خوشحالی و خرسندی آنچنان او را فرابگیرد که از خود بیخود بشود، یعنی بی اختیار بشود. این، نباشد. اگر توانستیم این حالت را در خود بوجود بیاوریم، ما زاهدیم. یعنی اگر چیزی از این دنیا و از این متاع دنیا گیرمان نیامد، ننشینیم عزا بگیریم، غصّه بخوریم که چرا گیرمان نیامد. ما می خواستیم مثلاً نمایندۀ مجلس بشویم مِن باب مثال، تلاش هم کردیم، زحمت هم کشیدیم، پول هم خرج کردیم و اتفاقاً نشد! عزا بگیریم که: چرا نشد؟! یا فرض بفرمایید می خواستیم در فلان تشکیلات، در فلان مؤسسه، ریاستی، عنوانی، چیزی گیرمان بیاید؛ تلاش کردیم، نشد! نشد، که نشد. یک وقت انسان یک تکلیفی احساس می کند دنبال یک کاری می رود، بعضی هستند هر کاری می خواهند بکنند یک توجیهِ تکلیف روی آن می گذارند! تکلیف شرعی مان بود، گاهی هیچ تکلیفی هم نیست. گیرم تکلیف شرعی هم بود؛ رفتیم، تلاش کردیم، زحمت کشیدیم، بشویم رئیس، بشویم معاون، امّا نشد، چرا انسان تأسف بخورد؟! «لکی لاتَأسوا علی ما فاتکم»، آنچه به دست تو نرسیده است، از شما فوت شده است از زخارف دنیا غصه نخورید، تأسف نخورید، مربوط به محصولِ اخروی نیست. آنجا هر چه انسان غصه بخورد، جا دارد، غصه خوردنش هم ثواب دارد. اگر یک شب نماز شب را نتوانستید بجا بیاورید، صبح بیدار شدید تأسف خوردید که چرا بیدار نشدید، این غصه خوردنِ شما ثواب دارد. این، محلِ بحث نیست، محل بحث همین زخارف دنیاست. بنابراین، زهد معنایش این است. نه اینکه انسان حتماً از غذای خوب یا از لباس خوب پرهیز بکند، این معنای زهد نیست، گاهی عناوین دیگری بر آن کارها منطبق است که آن عناوین هم در مواردی مستحسن است، اما زهد معنایش این نیست. امالی، صفحۀ 714 @AhkameHarameRazavi

#صوتی احکام #اعتکاف حجت الاسلام #برسلانی @AhkameHarameRazavi

چهارشنبه ظهر اعتقادی ۱۴۰۲/۱۱/۴ موضوع: #فضایل_ویژه_امام_علی_علیه_السلا1 سلام علیکم- بسم الله الرحمن الرحیم—تبریک ایام پیامبر (صلی الله علیه و آله ) فرمود: اگر تمام درختان قلم، و دریاها مرکب و همه جنیان شمارشگر و همه انسانها نگارشگر باشند قادر به شمارش فضائل علی ابن ابی طالب علیه السلام نخواهند بود. (مناقب خوارزمی، ص ۳۲) برخی ازفضایل ویژه امام علی (علیه السلام) را ذکر میکنیم: 1. ایشان پدر همه ائمه علیهم السلام است و تنها کسی بود که کفو حضرت زهرا بود و همسرش و دو پسرش معصوم بودند و شامل آیه تطهیر بودند. (صحیح مسلم؛ ، ج۴، ص۱۸۸۳.) 2. امام (علیه السلام) «قسیم‏ النار و الجنة» مى‏باشد،عده‏اى آن را چنین معنى کرده‏ اند که چون دوستان او بهشتى و دشمنانش جهنمى است از این جهت او تقسیم کننده، بهشت و جهنم است و عده‏اى گفته ‏اند او حقیقتا تقسیم کننده بهشت و دوزخ است عده ‏اى را به آتش مى‏ فرستد و عده ‏اى را به بهشت داخل مى ‏نماید. (کافی، ج۴، ص۵۷۰. ؛ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۲، ص۲۶۰) 3. امام علی علیه السلام ،راه ورود به شهر علم است . (انا مدینه العلم و علی بابها)( مستدرک حاکم، ج٣، ص١٢۶) 4. در غزوۀ تبوک مولا علی علیه السلام را از مدینه به جای خود گذاشت، چون از فراق رسول خدا صلی الله علیه و آله در آن سفر گریه کرد، فرمود: «آیا راضی نمی شوی که منزلت تو نسبت به من همان منزلت هارون باشد نسبت به موسی، مگر آنکه بعد از من پیغمبری نیست؟ همانا سزاوار نیست که من بروم مگر اینکه تو خلیفه باشی.»( صحیح مسلم ، ج۷، ص۱۱۹) 5. علی علیه السلام عابدترین مردم و عباد بود و عبادت هیچ کس به عبادت آن حضرت نمی رسید و برخی شبانه روزها هزار رکعت نماز میکرد. (وسائل الشیعة، ج4، ص 100-97) 6. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: یا علی! اگر بنده ای از بندگانْ عبادت خدا کند به قدر آنچه نوح علیه السلام در قوم خود به عبادت و رسالت مشغول بود و آن بنده را مثل کوه اُحدْ طلا باشد در راه حق تعالی همه آن را به فقرا و مساکین رسانَد و آن قدر عمرش دراز شود که هزار حج پیاده کند و بعد از اینها در میان صفا و مروه مظلوم کشته شود و با این همه، تو را ای علی! دوست نداشته باشد، بوی بهشت به مشام او نخواهد رسید و داخل جَنّت نخواهد شد.( مناقب خوارزمی، ص 67ـ68) خداوندا محبت و ولایت همراه با اطاعت را به همه ما عنایت بفرمابد به برکت صلوات برمحمد و ال محمد @AhkameHarameRazavi

چهارشنبه ظهر اعتقادی ۱۴۰۲/۱۱/۴ موضوع: #اهتمام_به_خانواده سلام علیکم. بسم الله الرحمن الرحیم. پیامبر خدا درباره اهمیت جایگاه رسیدگی به خانواده در روایتی می فرمایند:  مَن دَخَلَ السّوقَ فَاشتَرى تُحفَةً ، فحَمَلَها إلى عِيالِهِ، كانَ كَحامِلِ صَدَقَةٍ إلى قَومٍ مَحاويجَ. هر كس وارد بازار شود و چيزى خريده، - فرقی ندارد نیاز ضروری منزل باشد یا غیرضروری ولی مطلوب برای زندگی- و آن را براى خانواده اش ببرد مثل این است که دارید به افراد نیازمند صدقه می دهید، انفاق می کنید. در حالی که زن و بچۀ شما محتاج نیستند و زندگی شان رو به راه است. اما وقتی به زن و فرزند خودتان کمک می کنید، خدای متعال این را مثل انفاق در راه خودش به حساب می آورد. یعنی اینقدر این کار باارزش است و انگیزه شود که مرد به این کار عادت کند و چیزی تهیه کند و ببرد. در ادامه  پیامبر خدا به یک نکته مهم تربیتی اشاره می کنند:  و ليَـبدَأ بِالإِناثِ قَبلَ الذُّكورِ ؛ فَإنَّهُ مَن فَرَّحَ اُنثى فَكَأنَّما عَتَقَ رَقَبَةً مِن وُلدِ اسماعيلَ. اگر در خانه پسر و دختر دارید و برای فرزندان چیزی یا خوردنی تهیه شده است، با توجه به اینکه دخترها محجوب تر و عاطفی تر هستند دختر را بر پسر مقدم بدارید و می فرمایند ثواب خوشحال کردن دختر مانند این است که  گويا فرزندی از فرزندان اسماعیل برده بوده است و تو او را آزاد کرده ای. البته اگر انسان پسر خودش را خوشحال کند: فکأنّما بَکَی مِن خشیةِ الله«عزّوجلّ مثل این است که در مقابل پروردگار از خشیت الهی گریسته است. نکته مهم: همۀ اینها برای این است که محیط خانوادگی محیط گرمی بشود و جامعه مطلوب درگرو خانواده است زیراروشن است فردی که قرار است در اجتماع به مقامات برسد و فعال باشد، در خانواده تربیت می شود. لذا اگر  این گلخانه را توانستید درست بیارایید، مجموعۀ محصول این میلیونها گلخانه، یک ملتِ رشید و آزاده و عاقل و خردمند خواهد شد. در پایان نکته ای مهم را درباره آداب زیارت یادآوری می‌کنم که لازم است زائران محترم توجه بیشتر نمایند ما در حرم مطهر در محضر ولی خدا هستیم که بر اساس روایات، امام علیه السلام سخن ما را می‌شنوند و سلام ما را پاسخ می‌دهند. حضور در پیشگاه امام علیه السلام اقتضاء می‌کند که از بلند کردن صدا در حرم مطهر و اطراف ضریح مطهر پرهیز شود حتی صلوات هم آهسته فرستاده شود تا ضمن حفظ احترام مقام امام علیه السلام و رعایت ادب حضور مزاحمتی برای حضور قلب زائران ایجاد نشود و همچنین همه زائران عزیز با لباس مناسب به حرم مطهر مشرف شوند و خواهران گرامی در همه مکان‌ها خصوصاً حریم قدس رضوی با حجاب و پوشش کامل حضور پیدا کنند. خداوندا برف و باران رحمتت را بر همه ما نازل بفرما  به برکت صلوات  متن اصلی: الشرط السابع: ان لایکون ممّن اتّخذ السفر عملاً و شغلاً کالمکاری- درس 190 جلسه 190، دوشنبه 1395/10/6 حدیث: عن ابنِ عباس قال: قال رسولُ الله«صلی الله علیه وآله»: مَن دخَل السوق فَاشتَری تُحفةً، این تحفه لباس باشد یا خوراکی یا اسباب بازی یا وسائل خانه، یک تحفه ای بخرد؛ فَحَملَها الی عِیالِه، آن را برای عیال خود، خانوادۀ خود، زن و فرزندان خود ببرد؛ این، اهتمام به مسألۀ خانواده است. پرداختن مرد که متکفّل امور مالی خانواده است، به خواسته های خانواده، خواسته های همسر و فرزندان، این از آن چیزهایی است که به خانواده قِوام می بخشد، خانواده را حفظ می کند. نه اینکه مرد وقتِ غذا برود برای خودش فرض کنید در بازار غذا بخورد! زن هم که اداره می رود، برود آنجا مثلاً به قول فرنگی مآبها، یک فست فودی، چیزی تهیه کند، بخورد، بچه ها را هم یک طوری از سر واکنند البته اگر بچه ای داشته باشند! که غالباً این حضرات امروزی و فرنگی مآب از داشتنِ فرزندان اجتناب هم می کنند، حداکثر یکی یا دو تا. این وضع، همین است که خانواده را مختلّ می کند. یعنی زن با شوهر، با فرزندان، یک مجموعۀ واقعی را تشکیل نمی دهند. این به تبع همین فرهنگِ غلطِ وارداتیِ غربیهاست. در اسلام، درست، نقطۀ مقابل است. یعنی شما که می روید خانه، یک چیزی تهیه کنید، برای منزل ببرید. گاهی این خرید، ضروری است، برای منزل لازم است، گاهی لازم هم نیست اما مطلوب است برای آنهاست. اگر این کار را کردید، کان کَحاملِ صدقةٍ الی قومٍ مَحاویج، مثل این است که دارید به افراد نیازمند صدقه می دهید، انفاق می کنید. در حالی که زن و بچۀ شما محاویج نیستند، محتاج نیستند! زندگی شان رو به راه است. اما وقتی به زن و فرزند خودتان کمک می کنید، خدای متعال این را مثل انفاق در راه خودش به حساب می آورد انفاق به کسانی که نادار هستند؛ یعنی اینقدر این کار باارزش است. تحریص و تحریض بر این است که مرد به این کار عادت کند و چیزی تهیه کند و ببرد.

و لیَبدَأ بالاُناث قبلَ الذکور، در خانه، پسر و دختر دارید، اگر شیرینی ای، خوراکی ای، اسباب بازی ای بردید، اول به دخترها بدهید قبل از پسرها. دختر به طور طبیعی یک قدری محجوب تر و کنارتر است، او را مقدم بدارید! هر کدام از این رهنمودها یک اسراری و یک نکته ای در آن هست که اگر انسان دقّت کند، این نکته ها را درمی یابد. فإنَّ مَن فَرَّح ابنَةً فکأنَّما أعتَقَ رقبةً مِن وُلد اسماعیل، هر کس دخترِ خودش را در خانه خوشحال کند، مثل اینکه یک غلامی را از فرزندان اسماعیل آزاد کرده است. یعنی اینقدر این کار در نزد پروردگار عالم ارزش دارد. و مَن أقَرَّ بعینِ ابنٍ فکأنّما بَکَی مِن خشیةِ الله«عزّوجلّ»، و هر کسی که چشم پسر بچۀ خود را روشن کند، مثل این است که در مقابل پروردگار از خشیت الهی گریسته است. بچۀ خودت است، دوستش داری، جاذبۀ محبت و انگیزۀ محبتِ پدر و فرزندی است این کار را می کنی، اما خداوند آنرا به حساب بکاء من خشیةِ الله می گذارد. همۀ اینها برای این است که محیط خانوادگی محیط گرمی بشود، خانواده سلّول اجتماع است، محل تربیت انسانهاست که می خواهند بعد از این، در اجتماع به مقامات برسند، فعال باشند و کار بکنند، جزو عناصر اجتماع باشند. این در خانواده تربیت می شود. این گلخانه را اگر توانستید درست بیارایید، مجموعۀ محصول این میلیونها گلخانه، یک ملتِ رشید و یک ملت آزاده خواهد شد، یک ملت دارای مسئولیت، یک ملت منعطف، یک ملت عاقل و خردمند. لاابالی گری و بی اعتنایی به ارزشها که آفت ملتهاست و تنبلی و بی خیالی درست می کند، رفتن به سمت اعتیاد و فسادهای اخلاقی درست می کند؛ اینها ریشه کن می شود اگر یک خانواده، خانوادۀ خوبی بود. اینها همه اش برای این است که خانواده، خوب باشد. برو خانه، همسرت را شاد کن! دخترت را شاد کن! پسرت را شاد کن! تا خدا اینطور به تو اجر بدهد. فرمود: اگر چشمِ پسرت را روشن کردی، مثل این است که از خشیتِ الهی گریستی؛ و مَن بَکی مِن خشیةِ الله«عزّوجلّ» أدخَلَه اللهُ جنّاتٍ النعیم. گریۀ از خشیت خدا هم معلوم است چقدر فضیلت دارد. روشن کردن چشمِ پسر در خانه مثل این است که انسان از خشیت الهی گریسته است. امالی، صفحۀ 673. @AhkameHarameRazavi

چهارشنبه مغرب اعتقادی ۱۴۰۲/۱۱/۴ موضوع: #فضایل_ویژه_امام_علی_علیه_السلام۲ سلام علیکم بسم الله الرحمن الرحیم-تبریک ایام ولادت پیامبر(صلی الله علیه و آله )فرمود: اگر تمام درختان قلم، و دریاها مرکب و همه جنیان شمارشگر و همه انسانها نگارشگر باشند قادر به شمارش فضائل علی ابن ابی طالب نخواهند بود(مناقب خوارزمی، ص ۳۲) برخی ازفضایل ویژه امام علی ( علیه السلام ) را ذکر میکنیم: 1-ایشان پدر همه ائمه علیهم السلام است و تنها کسی بود که کفو حضرت زهرا سلام الله علیها بود و همسرش و دو پسرش معصوم بودند و شامل آیه تطهیر بودند(صحیح مسلم؛ ، ج۴، ص۱۸۸۳.) 2- امام (علیه السلام) «قسیم‏ النار و الجنة» مى‏باشد،عده‏اى آن را چنین معنى کرده‏ اند که چون دوستان او بهشتى و دشمنانش جهنمى است از این جهت او تقسیم کننده، بهشت و جهنم است و عده‏اى گفته ‏اند او حقیقتا تقسیم کننده بهشت و دوزخ است عده ‏اى را به آتش مى‏ فرستد و عده ‏اى را به بهشت داخل مى ‏نماید(کافی، ج۴، ص۵۷۰. ؛ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۲، ص۲۶۰.) 3-امام علی علیه السلام ،راه ورود به شهر علم است(انا مدینه العلم و علی بابها)( مستدرک حاکم، ج٣، ص١٢۶) 4- در غزوۀ تبوک مولا علی علیه السلام را از مدینه به جای خود گذاشت، چون از فراق رسول خدا صلی الله علیه و آله در آن سفر گریه کرد، فرمود: «آیا راضی نمی شوی که منزلت تو نسبت به من همان منزلت هارون باشد نسبت به موسی، مگر آنکه بعد از من پیغمبری نیست؟ همانا سزاوار نیست که من بروم مگر اینکه تو خلیفه باشی.»( صحیح مسلم ، ج۷، ص۱۱۹) 5- علی علیه السلام عابدترین مردم و عباد بود و عبادت هیچ کس به عبادت آن حضرت نمی رسید و برخی شبانه روزها هزار رکعت نماز میکرد(وسائل الشیعة، ج4، ص 100-97) 6- رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: یا علی! اگر بنده ای از بندگانْ عبادت خدا کند به قدر آنچه نوح علیه السلام در قوم خود به عبادت و رسالت مشغول بود و آن بنده را مثل کوه اُحدْ طلا باشد در راه حق تعالی همه آن را به فقرا و مساکین رسانَد و آن قدر عمرش دراز شود که هزار حج پیاده کند و بعد از اینها در میان صفا و مروه مظلوم کشته شود و با این همه، تو را ای علی! دوست نداشته باشد، بوی بهشت به مشام او نخواهد رسید و داخل جَنّت نخواهد شد.( مناقب خوارزمی، ص 67ـ68)  خداوندا محبت و ولایت همراه با اطاعت را به همه ما عنایت بفرمابد به برکت صلوات برمحمد و ال محمد @AhkameHarameRazavi

چهارشنبه مغرب اعتقادی ۱۴۰۲/۱۱/۴ مناسبت: شب ولادت امیرالمومنین علیه السلام موضوع: #بیان_حدیث سلام علیکم. بسم الله الرحمن الرحیم. ضمن عرض تبریک به مناسب ولادت با سر سعادت مولای متقیان امیرالمومننی علیه السلام. حضرتش در یک روایت نوارنی می فرمایند پنج سخن از من بیاموزید که ارزش آنها به قدری است که اگر بر مرکب تیزپایی سوار شده و جهان را سیر کنید، مانند اینها را پیدا نمی‌کنید: مورد اول : لا یَرجو اَحَدٌ اِلَّا رَبَّهُ. امیدی به غیر از خدا نداشته باشید. امید انسان به این عوامل ظاهری، یعنی به این جسمهای بی‌روح و این کالبدهای بی‌جان نباشد. انسان در همه چیز دنبال امید به خدا باشد؛ این، کار انسان را خیلی آسان و گوارا میکند.  مورد دوم: لا یَخافَنَّ اِلَّا ذَنبَهُ . از هیچ چیز جز گناه خود نترسید. گناه، آثار دنیوی و اخروی دارد، قرآن می‌فرماید: «ما اصابکم من مصیبة فبما کسبت ایدیکم»، نقش این مطلب در زندگی این است که انسان مراقب رفتار و کردار و گفتار خود باشد که مبادا دچار گناه و انحراف نگردد. مورد سوم: لا یَستَحیِی العَالِمُ اِذا لَم یَعلَم اَن یَتَعَلَّمَ. شخص ولو عالم و دانا باشد اگر چیزی را نمی‌داند از یادگرفتن و پرسیدن، حیا نکند. مورد چهارم: لا یَستَحیی اِذا سُئِلَ عَمّا لا یَعلَمُ. اگر در مورد چیزی که به آن علم ندارید، از شما سؤال شود خجالت نکشید از اینکه بگویید: خدا دانا است. مورد پنجم: اَنَّ الصَّبرَ مِنَ الایمانِ بِمَنزِلَةِ الرَّأسِ مِنَ الجَسَدِ وَ لا خَیرَ فی جَسَدٍ لا رَأسَ لَه. همه چیزِ ایمان صبر است. صبر یعنی تحمّل کردن، استقامت کردن، پای فشردن در راه صحیح؛ به این میگویند صبر، که پشتوانه‌ی همه‌ی حرکتها و تلاشهای انسان .صبر است. در پایان نکته ای مهم را درباره آداب زیارت یادآوری می‌کنم که لازم است زائران محترم توجه بیشتر نمایند ما در حرم مطهر در محضر ولی خدا هستیم که بر اساس روایات، امام علیه السلام سخن ما را می‌شنوند و سلام ما را پاسخ می‌دهند. حضور در پیشگاه امام علیه السلام اقتضاء می‌کند که از بلند کردن صدا در حرم مطهر و اطراف ضریح مطهر پرهیز شود حتی صلوات هم آهسته فرستاده شود تا ضمن حفظ احترام مقام امام علیه السلام و رعایت ادب حضور مزاحمتی برای حضور قلب زائران ایجاد نشود و همچنین همه زائران عزیز با لباس مناسب به حرم مطهر مشرف شوند و خواهران گرامی در همه مکان‌ها خصوصاً حریم قدس رضوی با حجاب و پوشش کامل حضور پیدا کنند. خداوندا برف و باران رحمتت را بر همه ما نازل بفرما  به برکت صلوات (متن درس اصلی درس خارج حضرت اقا جهت مطالعه) عَن اَمیرِ المُؤمِنین (عَلَیهِ السَّلام) اَنَّهُ قالَ: خُذوا عَنّی کَلِماتٍ‌ لَو رَکِبتُمُ المَطِیَّ فَاَنضَیتُموها لَم تُصیبوا مِثلَهُنَّ اَلا لا یَرجو اَحَدٌ اِلَّا رَبَّهُ وَ لا یَخافَنَّ اِلَّا ذَنبَهُ وَ لا یَستَحیِی العَالِمُ اِذا لَم یَعلَم اَن یَتَعَلَّمَ وَ لا یَستَحیی اِذا سُئِلَ عَمّا لا یَعلَمُ اَن یَقولَ اللهُ اَعلَمُ وَ اعلَموا اَنَّ الصَّبرَ مِنَ الایمانِ بِمَنزِلَةِ الرَّأسِ مِنَ الجَسَدِ وَ لا خَیرَ فی جَسَدٍ لا رَأسَ لَه.(۱) خُذوا عَنّی کَلِماتٍ‌ لَو رَکِبتُمُ المَطِیَّ فَاَنضَیتُموها لَم تُصیبوا مِثلَهُنَّ امیرالمؤمنین (علیه السّلام) فرمود که این پنج کلمه را، این پنج مطلب را، از من فرا بگیرید؛ پنج کلمه‌ای که هر چه سِیر کنید در این دنیا، نخواهید توانست بهتر از این کلمات حکمت‌آمیز را پیدا کنید. تعبیر حضرت این است که «لَو رَکِبتُمُ المَطی»؛ «مطی» جمع «مطیّه» است؛ یعنی چهارپایان و مراکبِ آن روزِ دنیا؛ حالا شما بفرمایید هواپیما و اتومبیل. فَاَنضَیتُموها؛ یعنی فرسوده کنید؛ [یعنی اگر] آن قدر سواری بکشید از این شتر یا این اسب که از پا بیندازید او را؛ یعنی این قدر پیش بروید؛ راه بروید. خلاصه، کنایه از این معنا است که هر چه بگردید، نخواهید توانست مثل این کلمات را در حکمت پیدا کنید. این پنج کلمه [برای هر کس] این است: اَلا لا یَرجو اَحَدٌ اِلَّا رَبَّه [اوّل:] امیدی به غیر خدا نداشته باشد؛ پشت سر همه‌ی عوامل مادّی، اراده‌ی الهی را ببیند. گاهی همه‌ی وسایل مادّی هم فراهم است امّا نتیجه‌بخش نمیشود. همه‌ی این سلسله‌ی علل و معالیلی که در این عالَم طبیعت گذاشته شده است، قوامش و تأثیرش به اراده‌ی الهی است. این را آدم بفهمد و امید او به خدا باشد؛ امید او به این عوامل ظاهری، یعنی به این جسمهای بی‌روح و این کالبدهای بی‌جان نباشد. همه‌ی این علل و عوامل، بدون اراده‌ی الهی کالبدی هستند بی‌جان؛ جان آنها، روح آنها، حقیقت آنها عبارت است از اراده‌ی الهی. پس در همه چیز دنبال امید به خدا باشید؛ این، کار انسان را خیلی آسان و گوارا میکند. وَ لا یَخافَنَّ اِلَّا ذَنبَه

[دوّم:] از هیچ چیز هم جز گناهِ خود نترسد. این گناه، آثار دنیوی و اخروی دارد. وَ ما اَصابَکُم مِن مُصیبَةٍ فَبِ‌ما کَسَبَت اَیدیکُم؛(۲) این همان گناهان ما است، خطاهای ما است؛ ما هستیم که با سوء تدبیر خودمان، با سوء عمل خودمان، با تنبلی خودمان، با دخالت دادن هواهای نفْسانی خودمان، کارها را خراب میکنیم و میوه‌ی تلخ آن، کام ما را تلخ میکند. پس آنچه باید واقعاً از آن بترسیم، خطای خود ما، گناه خود ما، تخلّف خود ما است. این دوّمی موجب میشود که انسان مراقب باشد که در همه‌ی امور زندگی خطا نکند، مواظب باشد که درست بیندیشد، درست فکر کند، درست عمل کند و خواستها و هواها را در تصمیم‌گیری‌های گوناگون در زندگی خودش اثر ندهد. همین جور هم هست؛ در زندگی‌تان [اگر] نگاه کنید، خواهید دید همه چیز همین جور است. وَ لا یَستَحیِی العَالِمُ اِذا لَم یَعلَم اَن یَتَعَلَّم [سوّم:] شخصی که عالم است، خجالت نکشد از اینکه بیاموزد آن چیزی را که نمیداند. مرحوم کیوان سمیعی -مرد بافرهنگِ فرهیخته‌ای بود به قول امروز؛ مرحوم کیوان سمیعی چند سال پیش فوت کرد- میگفت مرحوم حاج آقا حسین قمی در سفری که از عتبات آمده بود برای زیارت و برمیگشت، آمد کرمانشاه -مرحوم آقای حاج آقا حسین قمی مرجع تقلید بود آن وقت- یک مسئله‌ای در قبله محلّ اختلاف شد بین علما، مرحوم سردار کابلیِ معروف که اهل نجوم و این چیزها بود، آمد نشست برای حاج آقا حسین شرح داد؛ میگوید من در مجلس بودم، دیدم حاج آقا حسین وقتی فهمید که این مردِ واردی است، با اینکه سردار کابلی، هم سنّاً، هم رتبه‌ی علمی‌اش و رتبه‌ی حوزوی‌اش خیلی پایین‌تر از مرحوم حاج آقا حسین بود -البتّه او هم عالم بود، فاضل بود- حاج آقا حسین مثل یک شاگرد گفت شما فردا هم تشریف بیاورید؛ فردا هم آمد برایش شرح داد مسئله‌ای را در باب قبله و تبیین کرد برای او. شما عالم هستید، امّا این مطلب را وقتی نمیدانید، از اینکه بروید یاد بگیرید شرم نکنید. آنچه حالا انسان میخواهد یاد بگیرد و بنا دارد که یاد بگیرد، نگویید «من بروم یاد بگیرم با این شأن و با این مقام و با این شهرت؟» ببینید این دایره‌ی علم‌آموزی و گسترش علم تا کجاها همین طور گسترده میشود! تمام‌شدنی نیست یاد گرفتنِ انسان. وَ لا یَستَحیی اِذا سُئِلَ عَمّا لا یَعلَمُ اَن یَقولَ اللهُ اَعلَم [چهارم:] یک چیزی هم که از شما پرسیدند، وقتی نمیدانید، خجالت نکشید از اینکه بگویید: من نمیدانم، خدا میداند. حالا در این روایت دارد «اللهُ اَعلَمُ»؛ در یک روایت دیگر با یک سند دیگری همین مطلب نقل شده که دارد «اَن یَقولَ لا اَعلَم». آدم چیزی را که نمیداند، خجالت نکشد از اینکه بگوید من نمیدانم آن را؛ علم را با جهل مخلوط نکنید. الان خیلی‌ها از این کسانی که مدّعیانِ علم هستند در عرصه‌های مختلف ــ نه فقط عمامه‌ای‌ها؛ عمامه‌ای و غیر عمامه‌ای؛ دیگر حالا غیر عمامه‌ای‌ها شلوغ‌تر کرده‌اند تا عمامه‌ای‌ها ــ اینها وقتی یک چیزی را نمیدانند، ننگشان میکند که بگویند نمیدانیم، رشته‌ی ما نیست، کار ما نیست، بلد نیستیم، تحقیق نکرده‌ایم، درسش را نخوانده‌ایم؛ ننگشان میکند که این را بگویند؛ یک چیزی حتماً در جواب افاده میکنند، افاضه میکند، غلط؛ یعنی جهل را میریزند در عرصه و سفره‌ی علم، مخلوط میکنند، علم را خراب میکنند. وَ اعلَموا اَنَّ الصَّبرَ مِنَ الایمانِ بِمَنزِلَةِ الرَّأسِ مِنَ الجَسَدِ وَ لا خَیرَ فی جَسَدٍ لا رَأسَ لَه [پنجم:] همه چیزِ ایمان صبر است. صبر یعنی تحمّل کردن، استقامت کردن، پای فشردن در راه صحیح؛ به این میگویند صبر، که پشتوانه‌ی همه‌ی حرکتها و تلاشهای انسان هم صبر است.۱۳۸۳/۰۳/۰۳ شرح حدیث در ابتدای جلسه درس خارج فقه @AhkameHarameRazavi