مبتلایم کرده‌ای، درمان نمی‌خواهم
که عشق بی‌گمان، 
شیرین‌ترین بیماری‌ دورانِ ماست

یک به یک با مژه‌هایت دلِ من مشغول است
میله‌های قفسم را نشمارم چه کنم

خنده‌ات می‌برد از سینه دو عالم غم را...|ꯁ

تو حرف‌های دل شاعری، نمی‌میری
چرا غزل نشود جاودان‌ترت نکند