اشعار شهادت حضرت امام رضا(ع) ای که اعضای تو از زهر جفا می لرزد با زمین خوردن تو ارض خدا می لرزد بارها پا شدی و باز به خاک افتادی با زمین خوردن تو عرش خدامی لرزد به خدا ناله تو کی به مدینه برسد خواهرت تا شنود آه تو را می لرزد پسرت آمده و روی تو را می بوسد لحن غمبار جواد ابن رضا می لرزد جگرت سوزد و رویت به کبودی بزند پلک چشمان تو اینگونه چرا می لرزد به روی خاک ولی سینه تو سنگین نیست تا رسد روضه به صحن تو صدا می لرزد بی حیا، چکمه به پا، تیغ به دست آمده است چه شنیده است به گودال چرا می لرزد این جگر گوشه زهراست که بی یار شده وسط این همه سرنیزه گرفتار شده .

اشعار شهادت حضرت امام رضا(ع) - حسن لطفی ناله اي بر لبم از فرط تقلا مانده سوختم از عطش و چشم به در وامانده باز دلتنگ جوادم كه در اين شهر غريب به دلم حسرت يك گفتن بابا مانده دست و پا مي زنم از بس جگرم مي سوزد به لب سوخته ام روضه ي زهرا مانده جان به لب مي شوم و كرب و بلا مي بينم كه لب كودكي از فرط عطش وا مانده مادرش چشم براه است كه آبش بدهند ولي از حرمله آنجا به تماشا مانده شعله ورمي شوم از زهر و حرم مي بينم كه در آتش دو سه تا دختر نو پا مانده دختري مي دود و دامن او مي سوزد رد يك پنجه به رخسار مهش جا مانده اين طرف غارت و سيلي و نگاه بي شرم آن طرف بر سر نيزه سر سقا مانده حسن لطفی

مانند مادرت شده ای قد خمیده ای آقا چرا عبا به سر خود کشیده ای با درد کهنه ای به نظر راه می روی مانند مادرت چقدر راه می روی خونِ جگر به سینه به اجبار می دهی راهی نرفته! تکیه به دیوار می دهی داغ غریبی تو، نمک بر جگر زند خواهر نداشتی که برایت به سر زند این جا مدینه نیست، چرا دل خوری شما در کوچه های طوس زمین می خوری چرا با «یاعلی» به زانوی خسته توان بده خاک لباس های خودت را تکان بده مقداری از عبای شما پاره شد، ولی... نیزه نزد کسی به تو از کینه ی علی این جا کسی به پیرهن تو نظر نداشت فکر و خیال گندم ری را به سر نداشت وحید قاسمی

آسمان زیر پرت بود زمین افتادی یک عبا روی سرت بود زمین افتادی نه صدای تو به گوش کسی آن روز رسید نه کسی دور و برت بود زمین افتادی صورتت خاکی و دستار و عبایت خاکی مادرت در نظرت بود زمین افتادی زهر از جان تو آقا جگرت را می خواست آتشی بر جگرت بود زمین افتادی ناله می کرد جوادت به سرش می زد آه اشک در چشم ترت بود زمین افتادی مثل یک مار گزیده به خودت پیچیدی خوب شد که پسرت بود زمین افتادی ولی افسوس به میدان دل خون برد حسین نیزه از پشت زدند و به زمین خورد حسین مسعود اصلانی

انگور سرخى سبز کرده دست و پایت را تغییر داده حالت حال و هوایت را اى خاکِ عالم بر سرم حالا که مى‏آیى از چه کشیدى بر سر و رویت عبایت را؟ تو سعى خود را مى‏کنى و باز مى‏افتى این زهر خیلى ناتوان کرده است پایت را وقت زمین خوردن صدا در کوچه مى‏پیچد آرى شنیدند آسمانى‏ها صدایت را وقتى لبت خشکید و چشمت ناتوان‏تر شد در حجره‏ى در بسته دیدى کربلایت را در حجره‏اى افتاده‏اى و تشنگى دارى تو کربلاى دیگر در حال تکرارى قسمت نشد خواهر کنار پیکرت باشد بد شد، نشد امروز بالاى سرت باشد بد جور دارى روى خاک از درد مى‏پیچى اى واى اگر امروز روز آخَرت باشد حیف از سر تو نیست روى خاک افتاده؟ باید سرت الآن به دست خواهرت باشد حالا غریبى را ببین دنبال تابوتت دختر ندارى لااقل دربدرت باشد وقتى شروع روضه‏هاى ما بیان توست خوب است پایانش بیان دیگرت باشد یابن شبیب آیا شهید بى کفن دیدى؟ در لابلاى نیزه، پاره‏پاره تن دیدى علی اکبر لطیفیان

نیلی ترین رنگ ها بر پیکرش بود معلوم بود امروز روز آخرش بود معلوم بود آقای ما را زهر دادند وقتی که می آمد عبایش بر سرش بود دستی به پهلوی پر از درد خویش داشت بر شانه دیوار دست دیگرش بود دختر ندارد تا که دستش را بگیرد پس لااقل ای کاش آنجا خواهرش بود پا شد خودش را جمع کرد اما زمین خورد این ضعف خیلی مایه درد سرش بود اصلاً زمین خوردن برای او طبیعی است از بس که دنبال صدای مادرش بود در حجره بی فرش خود افتاده بود و تصویری از گودال در چشم ترش بود می گفت یا جدا "چرا خاکت نکردند " حتی "کفن بر جسم صد چاکت نکردند " علی اکبر لطیفیان

دو چشم بی رمق وا کن پدر جان غم ما را تماشا کن پدر جان همه پشت و پناه ما تو هستی نظر بر حال زهرا کن پدر جان کنار بسترت احیا بگیرم میان وادی غم ها بمیرم پدر جان تو دعایت مستجاب است دعا کن زود بعد از تو بمیرم کند آه دل تو بی قرارم به روی صورتت صورت گذارم خودت گفتی که حورای بهشتم توان ضربۀ سیلی ندارم پس از تو صبر زهرا سر بیاید زمان غربت حیدر بیاید پس از تو خانه‌ام آتش بگیرد صدای من ز پشت در بیاید کشد آتش به دور من زبانه زنم ناله به زیر تازیانه بیا بابا که زهرا بی پسر شد میان این در و دیوار خانه قاسم نعمتی

دخترم گریه ی تو پشت مرا می شکند بیش از این گریه مکن قلب خدا می شکند چه کنی بر دل خود آب شدی از گریه بغض سر بسته از این حال و هوا می شکند تا که نشکسته ای از غصه کمی راه برو که قد و قامت تو زیر بلا می شکند باز بوسیدم از این دست که زد شانه مرا حیف یک روز کسی دست تو را می شکند تو سیه پوش من و شهر به همدردی تو حرمت شیر خدا را همه جا می شکند کودکانت همه در پشت سرت می لرزند که درِ خانه به یک ضربه ی پا می شکند می دوی پشت علی تا که رهایش نکنی ضربه ای می رسد و آینه را می شکند بس که دنبال علی روی زمین می افتی دل جدا، سینه جدا، دست جدا می شکند حسن لطفی