افشا گری مؤدبانه به جای ناسزاگویی حجر بن عدّی و عمروبن حمق، دو یار شجاع و با وفای امیر مؤمنان علی ـ علیه السلام ـ بودند آنان در ماجرای جنگ صفّین از سپاه شام اظهار بیزاری می کردند و به آن ها ناسزا می گفتند. این خبر به امام علی ـ علیه السلام ـ رسید امام برای آنها پیام فرستاد که ناسزاگوئی نکنید و دشنام ندهید. آن دو به حضور علی ـ علیه السلام ـ آمده و عرض کردند: آیا سپاه شام (پیروان معاویه) در خط باطل نیستند؟»امام فرمود: «آری آن ها بر باطل اند». عرض کردند: «پس چرا ما را از ناسزا گوئی به آن ها، منع می کنی؟» امام فرمود: من نمی پسندم که شما دشنام دهنده باشید، ولی اگر کردارشان را افشا می کردید و گمراهی های آن ها را بر می شمردید، در گفتار راست تر بودید و عذرتان رساتر بود». سپس فرمود: باید به جای دشنام دادن، چنین دعا می کردید: «خداوندا! خون ما و آن ها را حفظ کن، بین ما و آن ها را اصلاح فرما، و آنان را از گمراهی، هدایت کن تا آنان که ناآگاه هستند، حق را بشناسند و آنان که با حق، ستیز می کنند، از این کار زشت خود دست بردارند». (شرح نهج البلاغه، خوئی، ج ۱۳، ص ۹۴)