تمام سهمِ من از عاشقی همین بوده؛ همین که باشی‌و گاهی تو را نگاه کنم.

«گاهی آدمیزاد زیر بار انبوهی از خاطرات، لِه می‌شود.»

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم؟ به طاقتی که ندارم کدام بار کشم؟

با تاب و توانی که ندارم دلتنگ توام...

« وقتی کسی را ندارید صبح از خواب بیدار‌تان کند، وقتی کسی را ندارید شب منتظر‌تان بماند و این که هر کاری دل‌تان خواست انجام دهید، اسم این وضعیت را چه می‌نامید، آزادی یا تنهایی...»

اگر می‌خواهی از حال من بدانی سخت نیست تصورِ نخلستانی که همه‌ی نخل‌هایش را سوزانده‌اند.

من راه خانه را گم کرده بودم و ناگهان دست‌های تو را دیدم دست‌هایت، دریچه‌های ورود به خانه، به آغوش‌ت.

یک نفر هستی و کلِ عالمی در پیش تو، با تو من جمعیت انبوه می خواهم چکار؟

«انسان دوستان خود را سخت تر از دشمنان می‌بخشد..»