داستان #حضرت_محمد_ص و #کودکان

✅ علم آموزی در کلام رسول الله و امام جعفر صادق علیهما السلام: 🌿 رسول الله(صلی الله علیه و آله): طلب دانش بر هر مسلمانی واجب است. خداوند جویندگان دانش را دوست دارد. 🌿صادق آل محمد(علیه السلام): هر كس براى خدا دانش بياموزد و به آن عمل كند و به ديگران آموزش دهد، در ملكوت آسمانها به بزرگى ياد شود و گويند: براى خدا آموخت و براى خدا عمل كرد و براى خدا آموزش داد. 🍀 میلاد رسول مهربانی، حضرت محمد بن عبدالله(صلی الله علیه و آله)، #هفته_وحدت و میلاد امام جعفر صادق علیه السلام بر تمامی مسلمانان جهان مبارک #میلاد_پیامبر_اکرم #میلاد_امام_جعفر_صادق

در ارض به نام نام احمد صلوات دز مصحف جان به زیب امجد صلوات در عرش فرشته دم به دم می‌خواند بر خاتم انبیا محمد صلوات #آزاده سادات.م.آل احمد

تقدیم به دخترهای سرزمینم عیدتون مبارک 💐💐

● برخی از خصوصیات پیامبر ما: • در زیبایی سیرت و صورت همتایی نداشت. • عفت کلامش سر‌مشق همه نیکان بود. • در راه رفتن قدم‌ها را بر زمین نمی‌کشید! •  کسی در سلام کردن بر او سبقت نگرفت. • سخن کسی را قطع نمی‌کرد؛ مگر آنکه حرف لغو و باطل بگوید. •  اگر با کسی سخن می‌گفت، کاملا برمیگشت و رو به او می‌نشست! • وقتی با کسی دست می‌داد، دست خود را زودتر از دست او بیرون نمی‌کشید! • هرگز کسی را دشنام نداد. • هرگز به‌کسی لقب بد نداد. • هرگز دیگران را سرزنش نمی‌کرد؛ و زیاد هم از آنان تعریف نمی‌کرد. • اگر در حال نماز بود و کسی پیش او می‌آمد نمازش را کوتاه می‌کرد! • شوخی می‌کرد، اما به بهانه مزاح و خنداندن، حرف لغو و باطل نمی‌زد. •‌ هرگز کسی را حقیر نمی‌دانست! •  هرگز به روی مردم خیره نگاه نمیکرد. •  هنگام ورود به هر مجلسی در آخر و نزدیک درب می‌نشست نه در صدر! • اگر از کسی خطایی سر میزد آن را نقل نمی‌کرد! • خوراک و پوشاکش زیادتر از خدمتکارانش نداشت. • هیچ خصلتی نزد او منفورتر از "دروغگویی" نبود. اکثر جامه‌های او سفید بود. • ژولیده بودن مو را مکروه می‌دانست. • همیشه خوشبو بود؛ و بیشترین خرج آن حضرت برای خریدن عطر بود. • موقع غذا هرچه حاضر می‌کردند میل میکرد. • هرگز از غذایی بد نگفت. #ولادت‌الگوی‌بشریت‌پیامبرخاتم‌صل‌الله‌علیه‌و‌آله #سبک_زندگی منتهی‌الآمال

من پادشاه نیستم “من پسر زنی هستم که با دست هایش از بزها شیر می دوشید”؛ این را به عرب بیابانی گفت. عرب بیابانی از هیبت پیامبری که همة قبایل به او ایمان آورده بودند؛ لکنت گرفته بود. آمده بود جمله ای بگوید و نتوانسته بود و کلماتش بریده بریده شده بودند. رسول الله از جایش بلند شده بود؛ آمده بود نزدیک و ناگهان او را در آغوش گرفته بود؛ تنگ تنگ؛ آن طور که تنش تن او را لمس کند و در گوشش گفته بود: «من برادر توام؛ اَنَا اَخوکُ». گفته بود فکر می کنی من کی ام؟ فکر می کنی پادشاهم؟ نه، من از آن سلطان ها که خیال می کنی نیستم. «من اصلاً پادشاه نیستم؛ لَیسَ بَمَلکٍ». من محمدم؛ پسر همان بیابان هایی هستم که تو از آنها آمده ای. «من پسر زنی هستم که با دست هایش از بزها شیر می دوشید»؛ حتی نگفته بود که پسر عبدالله و آمنه است. حرف دایة صحرانشینش را پیش کشیده بود که مرد راحت باشد. آخرش هم دست گذاشته بود روی شانة او و گفته بود: «هَوِنٌ علیک؛ آسان بگیر»؛ من برادرتم. مرد بیابانی خندید و صورت او را بوسید؛ «عجب برادری دارم». راستی هم عجب برادری بود؛ یک برادر با کارهای عجیب و غریب؛ مثل دوست های خجالتی؛ از آنها که صداشان در نمی آید. داشت می رفت مسجد؛ تو کوچه یک یهودی جلویش را گرفت و گفت: «من از تو طلبکارم؛ همین الان باید طلبم را بدهی». رسول الله گفت: «اول این که از من طلبکار نیستی و همین طوری داری این را می گویی؛ دوم هم این که من پول همراهم نیست؛ بگذار رد شوم». یهودی گفت: «یک قدم هم نمی گذارم جلو بروی». رسول الله گفت: «درست نگاهم کن؛ تو از من طلبکار نیستی»؛ ولی یهودی همین طور یکی به دو کرد و بعد هم با حضرت گلاویز شد. کوچه خلوت بود و کسی رد نمی شد که بیاید کمک. مردم دیدند پیامبر برای نماز نرسید؛ آمدند پی اش؛ دیدند یهودی ردای پیغمبر را لوله کرده، دور گردن حضرت پیچانده و طوری می کشد که پوست گردن او قرمز شده، تا آمدند کاری کنند، از دور بهشان اشاره کرد که نیایید؛ گفت: «من خودم می دانم با رفیقم چه بکنم». رفیقش؛ منظورش همین رفیقی بود که با ردا او را می کشاند. چشمشان افتاد در چشم هم؛ یهودی گفت: «بهت ایمان آوردم؛ با این بزرگواری، تو بی تردید، پیغمبری». بعضی وقت ها یک جوری با مردم راه می آمد که مردم سر به سرش می گذاشتند. قرآن می گوید: مردم به او می گفتند: «زودباور» است؛ حالا حتی تعبیرشان یک ذره از این هم تندتر بود؛ فکر می کردند مثلاً خودشان زرنگ ترند؛ (وَ یَقوُلونَ هُو أُذُن، قُلْ اُذُنُ خَیْرٌ لَکُمْ). این «اُذُن»، یک معنی این جوری می دهد. از آن طرف نامه می فرستاد به دربار خسرو پرویز و قیصر که بیایید تسلیم من شوید و آب هم تو دلش تکان نمی خورد و از این طرف مردم می آمدند خانة او؛ ناهار می ماندند و بعد از ناهار هم می نشستند برای خودشان گپ می زدند؛ اصلاً هم حواسشان نبود که این پیغمبر است و از حرف بیخودی اذیت می شود. آن وقت نمی گفت به اینها: «برید خونه تون». جوری شد که خدا دخالت کرد و آیه نازل شد؛ «مردم! این پیغمبر من، دارد اذیت می شود؛ خودش حیا می کند بگوید؛ من به شما می گویم» إِنَّ ذلِکُمْ کانَ یُؤْذِی النَّبِیَّ فَیَسْتَحْیِی مِنْکُمْ وَ اللَّهُ لا یَسْتَحْیِی مِنَ الْحَقِّ. یک دوست عجیب غریب، از آنها که توی دوستی حساب کتاب هم نمی کنند. دیده یکی محتاج است؛ تنها ردایش را هم بخشیده، حالا نشسته توی خانه و نمی تواند آن طور بیاید مسجد. خداست که دوباره عتابش می کند (وَلا تَبْسُطْها کُلَّ الْبَسْط)؛ «دیگر نگفتم که همة دستت را باز کن؛ طوری که برای خودت هیچی نماند». این چه جور دلی است که تو داری؟ دل رهبر جامعه، طاقت گریة کودکی را ندارد. سر نماز، صدای گریة بچه می آید؛ نماز را تند می کند و رکوع و سجود را کوتاه؛ سریع تمامش می کند؛ تا مادر بچه او را بغل کند. به مردم حیرت زده هم می گوید: «خوب، بچه گریه می کرد دیگر». ** یک دوست عجیب غریب که آن قدر برای دوست هایش دل می سوزاند که نزدیک است کار دست خودش بدهد؛ نزدیک است جان از تنش در بیاید. باز خداست که باید موعظه کند؛ «تو قرار بود به گمراهی این مردم دل بسوزانی؛ به راهشان بیاوری؛ ولی قرار نبود دیگر از فکر اینها خودت را هلاک کنی» (فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ عَلی آثارِهِمْ إِنْ لَمْ یُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدِیثِ أَسَفاً)؛تو قرار بود اینها را بیاوری توی راه؛ ولی از قرار هم رفتی آن طرف تر و داری حرص می زنی. پیغمبر و حرص؟ حرص می زنی گم شده ها را برگردانی به راه (حَرِیصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُفٌ رَحِیمٌ).