🔴 خاصیت عملی تسبیح ✍ «تسبیح» یعنی تنزیه پروردگار از همهٔ «صفاتِ نقص»؛ هیچ‌یک از آن چیزهایی که دارای شائبهٔ نقص و قصور است در خدای متعال نیست. تسبیح یعنی منزه کردن و پاک دانستن خدای متعال از همهٔ آن خصوصیات و صفاتی که در آن‌ها نشانه‌ای از «نقص»، از «ضعف»، از «قصور»، از «ناتوانی» وجود دارد؛ این معنای تسبیح است. وقتی که انسان خدا را از همهٔ نشانه‌های ضعف و قصور تنزیه می‌کند و تقدیس می‌کند و مبرا می‌داند از این صفات، معنی این تسبیح و تنزیه این خواهد بود که خدای متعال در نهایتِ «کمال» و «قدرت» و «عظمت» است، در نهایت «علم» و «بصیرت» و «معرفت» است؛ و انسانی که خود را بندهٔ آن خدای مظهر کمال و عظمت می‌داند، احساس پشت‌گرمی و دلگرمی می‌کند و می‌فهمد که متکی به یک نقطه‌ای است که این نقطه هرگز دچار ضعف و تزلزل نمی‌شود؛ لذا در حرکت خود به سوی نقطهٔ کمال و به سوی آرمان‌های عالی و شریف انسانی و اسلامی، بازوان او نیرومند، زانوان او قدرتمند، و دل او پرامید می‌شود؛ تسبیح خاصیتش این است؛ یعنی خاصیت عملی تسبیح این است. 👤 #مقام_معظم_رهبری 📚 از کتاب #تفسیر_سوره_حشر 📖 ص ۲۰