حرفی‌بزن،صدایت‌را‌ببوسم؛

'𝘋𝘦𝘭𝘶𝘴𝘪𝘰𝘯‌'

یکی‌ازقلبش‌برات‌مایه‌میذاره، یکی‌محل‌سگ‌بهت‌نمیذاره؛ تامیتونی‌دنبال‌دومیش‌بدو،چون‌لیاقت‌اولی‌رونداری!..

تسکین‌تمام‌درد‌هایم‌،تنها‌آغوش‌توست.

'𝘋𝘦𝘭𝘶𝘴𝘪𝘰𝘯‌'

می‌دهم‌جان،مَرو‌از‌من؛

بزن‌باران ؛ '𝘋𝘦𝘭𝘶𝘴𝘪𝘰𝘯‌'

300:)) بمونین‌عزیزکای‌من؛💙

بی‌روی‌خوش‌تو‌زنده‌بودن،مرگ‌است‌به‌نام‌زندگانی!

'𝘋𝘦𝘭𝘶𝘴𝘪𝘰𝘯‌'

نظری‌کن،که‌به‌جان‌آمدم‌از‌دلتنگی!

استادادبیات‌با‌نگاهی‌به‌دانشجویانش‌گفت: عشق‌چیست؟ کلاس‌در‌همهمه‌ای‌فرو‌رفت،هرکس‌از‌گوشه‌ای‌چیزی‌می‌گفت؛ بعدازآنها‌خواست‌نظرات‌خود‌را‌بر‌روی‌کاغذ‌نوشته،و‌به‌او‌تحویل‌بدهند؛ دخترجوانی‌که‌بر‌روی‌آخرین‌صندلی‌کلاس‌نشسته‌بود،بی‌آنکه‌چیزی‌بنویسد،استاد‌را‌می‌نگریست.. استاد‌پوزخندی‌‌زد‌وطعنه‌آمیز‌گفت: حضوردر‌کلاس‌برای‌نمره‌آوردن‌از‌این‌درس‌کافی‌نیست؛اگر‌تنبلی‌را‌کنار‌بگذارید‌و‌کمی‌تلاش‌کنید،مجبور‌نمی‌شوید‌برای‌چندمین‌بار‌این‌درس‌را‌بگیرید. تعدادی‌از‌دانشجویان‌نگاه‌استاد‌را‌دنبال‌کردند‌تا‌مخاطب‌این‌جملات‌را‌بیابند،و‌برخی‌تک‌خنده‌ای‌کردند. دختر‌،شرمنده‌و‌خجالت‌زده‌نگاهش‌را‌از‌استاد‌گرفت‌و‌مشغول‌نوشتن‌شد؛بعد‌از‌مدتی‌کاغذ‌را‌روی‌میز‌گذاشت‌و‌کلاس‌را‌ترک‌کرد.. همه‌ی‌کاغذها‌جمع‌شدند‌؛استاد‌با‌صدایی‌رسا،شروع‌به‌خواندن‌آنها‌کردو‌هرجمله‌ای‌که‌از‌نظرش‌جای‌بحث‌داشت‌را‌با‌خطی‌درشت‌روی‌تابلو‌می‌نوشت. ناگهان‌نگاهش‌بر‌روی‌برگه‌ای‌ثابت‌ماند؛حالت‌چهره‌اش‌دگرگون‌شد‌و‌چند‌لحظه‌ای‌سکوت‌کرد. با‌قدم‌هایی‌آرام‌و‌سنگین‌به‌سمت‌تابلو‌رفت،خطی‌بر‌روی‌تمام‌جملات‌کشید‌و‌نوشت: «عشق،وسیع‌تر‌از‌قضاوت‌ماست!» و‌بعد،به‌صندلی‌آخر‌کلاس‌‌که‌حالاخالی‌بود،خیره‌شد؛ هیچکدام‌از‌دانشجویان‌متوجه‌علت‌این‌رفتار‌نشدند‌،اما.. بر‌روی‌کاغذی‌که‌در‌دست‌استاد‌بود،این‌چنین‌نوشته‌شده‌بود: «عشق،برگه‌ی‌امتحان‌سفیدی‌است‌که‌هر‌ترم،خطی‌از‌غرور‌بررویش‌کشیدی‌و‌نخواندی‌اش؛ عشق‌امروز،برروی‌صندلی‌آخرکلاست‌مرد!..»

بیابغلم‌کن‌و‌صداهای‌توی‌سرمو‌ساکت‌کن .

من؟من‌که‌بیشتراز‌همه‌ی‌اینا‌دوستت‌داشتم!

گَر‌با‌دِگَران‌بِه‌زِ‌منی؛وای‌به‌مَن.. وَر‌باهمه‌کس‌همچو‌منی؛‌وای‌همه!

اما‌من‌تمامی‌آهنگام‌و‌به‌یاد‌تو‌گوش‌میدم..!

خطاب‌به‌صمیمی‌ترین‌آدم‌زندگیم: به‌قول‌شایع.. یه‌بار‌میگم‌و‌دیگه‌نه! شما‌تکون‌نمیخوری‌از‌پیش‌من:)

'𝘋𝘦𝘭𝘶𝘴𝘪𝘰𝘯‌'