🌸🍃🌸🍃
کسانی که بر گردنِ خدا حق دارند
پیامبر اکرم (ص) فرمودند: روز قیامت که می‌شود، از سوی خداوند متعال خطاب می‌رسد:
«مَنْ کَانَ أَجْرُهُ عَلَی اللهِ، فَلْیَدْخُلِ الْجَنَّةَ.»
هر کس که بر گردنِ خدا حق دارد، وارد بهشت شود.
همه تعجّب می‌کنند.
خطاب می‌رسد:
هر کس که هنگامِ نزاع و درگیری، از خود بخشش نشان داده، و عفو کرده، تا مسأله اصلاح شود، بر گردنِ خدا حق دارد.
بعد پیغمبر فرمود:
«الْعَافُونَ عَنِ النَّاسِ، یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ بِغَیْرِ حِسابٍ.»
کسانی که از لغزشهای مردم می‌گذرند و عفو می‌کنند، بدونِ حساب وارد بهشت می‌شوند.
چون خدا در قرآنش، پاداشِ چنین شخصی را بر عهده گرفته، که از فضلِ بی پایانش مرحمت کند:
فَمَنْ عَفا وَ أَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللهِ (شوری/۴۰)
هر کس عفو و اصلاح کند، پاداش او با خداست.
کتاب شریفِ تفسیر مجمع البیان.
انسان باید خیلی کوچیک باشه، که این مدال و این جایگاه رو رها کنه، و بگه:
نه، من نمی‌بخشم..
من میخوام دلم خنک بشه..
این خیلی زشته...
خدا میگه «أَجْرُهُ عَلَى اللهِ»
تو ببخش، من باهات حساب میکنم.
انگار خدا خودش رو مدیونِ چنین کسی میدونه، و میگه اجرت با منه.
ولی ما دستِ خدا رو پَس میزنیم و میگیم:
«میخوام دلم خنک بشه.»
@bshmk33
🌸🍃🌸🍃
در سوره قصص، به بخشی از داستان حضرت موسی اشاره شده که:
حضرت موسی، تنهایِ تنها، با ترس و خوف از شهر فرار میکنه:
فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفًا یَتَرَقَّبُ (قصص/۲۱)
موسی از شهر خارج شد، در حالی که ترسان بود، و هر لحظه در انتظار حادثه‌ای بود.
وقتی به شهر مَدیَن میرسه، یه گوشه تنها میشینه و دعا میکنه:
رَبِّ إِنِّی لِمَا أَنزَلْتَ إِلَیَّ مِنْ خَیْرٍ فَقِیرٌ (قصص/۲۴)
پروردگارا، به هر خیری که تو بر من نازل کنی، محتاجم!
این دعای حضرت موسی، یک شاهکار تمامه؛ اصلاً کلاسِ آموزش دعاست.
با اینکه فراری بود، نگفت جا میخوام.
با اینکه گرسنه بود، نگفت غذا میخوام.
با اینکه بیکس و تنها بود، نگفت خانواده و زن و زندگی و... میخوام.
دقّت کنیم!
حضرت موسی، احتیاجاتش رو برای خدا لیست نمیکنه.
نمیگه فلان چیز رو میخوام، فلان چیز رو نمیخوام. اصلاً به ذهنش جهت نمیده. با کلماتش خودش رو محدود نمیکنه.
بلکه فضایِ دعا رو باز میگذاره، تا هر خیری، از هر کجا و هر زمان، و به هر مقدار و کیفیت، بر او بباره.
حضرت موسی در نهایتِ تواضع رفتار میکنه:
به خدا دستور نمیده.
برای خدا تعیین تکلیف نمیکنه.
بلکه در برابرِ خدا، یک پذیرش تام میشه. چون خوب میدونه که، این خداست که صلاحِ کارش رو بهتر از خودش میدونه.
خدایی که خودش خیر است، و جز خیر از او صادر نمیشه.
پس فقط کافیه با این خیرمطلق یک رابطه‌ی عاشقانه، بر اساسِ تسلیم برقرار کنه. که اگر این اتفاق بیفته، دیگه کار تمومه، و از بهترین‌ها برخوردار شده جالبه که در همین سوره، دنباله‌ی داستان می‌بینیم که، توی همین شهری که موسی غریب هست، خدا همه چیز بهش میده:
شغل، مسکن، همسر و...
موسی برای خدا تعیین تکلیف نکرد.
گفت خدایا! هرچی خودت صلاح میدونی و هرچی که خیر هست، به من بده.
امّا قرآن کریم در داستانِ حضرت یوسف می‌فرماید، وقتی حضرت یوسف به خواسته‌ی زلیخا تن نداد:
لَئِن لَّمْ یَفْعَلْ مَا آمُرُهُ لَیُسْجَنَنَّ (یوسف/۳۲)
زلیخا گفت: اگر آنچه را به او دستور میدهم انجام ندهد، به زندان خواهد افتاد.
قَالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَیَّ مِمَّا یَدْعُونَنِی إِلَیْهِ (یوسف/۳۳)
یوسف گفت: «پروردگارا! زندان نزد من محبوبتر است، از آنچه اینها مرا به سوی آن می‌خوانند.»
بقیه‌ی ماجرا رو هم میدونیم، که حضرت یوسف سالها زندانی شد.
حضرت یوسف در دعای خودش، برای خدا مصداق تعیین کرد. گفت خدایا من زندان میخوام. خدا هم او رو زندانی کرد.
امّا حضرت موسی برای خدا مصداقی تعیین نکرد. نگفت خدایا چی میخوام. فقط گفت خدایا هرچی خیر است بر من نازل کن. خدا هم همه چیز بهش داد.
نتیجه‌گیری:
در دعاکردن برای خدا تعیین تکلیف نکنیم:
خدایا من فلان دختر، یا فلان پسر رو میخوام.
خدایا من فلان رشته رو قبول بشم.
خدایا من فلان شغل رو بتونم به دست بیارم.
خدایا من فلان خونه رو بتونم بخرم.
خدایا فلان کاندید رای بیاره، فلانی رای نیاره.
خدایا...
همیشه در مورد هر موضوعی در زندگی که دعا می‌کنیم، بگیم:
خدایا! تو خیر و صلاح ما رو در مورد این موضوع (ازدواج، شغل، تحصیل و...) بهتر میدونی،
هرچی که خیرِ ما هست، برامون رقم بزن.
@bshmk33