✨ بسم الله الرحمن الرحیم ✨ #حرف_اول ✍ گاهی فقــط یک نرسیدن، موتور حرکتی می‌شود برای اینکه راه بیفتی و تمام نرسیدن‌های خطرناک آینده را جبران کنی! گاهی باید جایی جا بمانی، تا چشمانت، جا ماندنت را باور کنند ! ※ باور که بیاید، آدمی از چنگال همه توهم‌ها خلاص می‌شود، و راحت و سبک، می‌دود و خویش را می‌رساند به همانجا که برایش بدنیا آمده بود...

#حرف_دوم فقط جا مانده‌ها می‌دانند، فقط جا مانده‌ها می‌فهمند، لحظه‌ای را که به خود می‌آیی و می‌بینی همه رفتند و زمان تمام شده و تو مانده‌ای و توهمِ رسیدنی که اسیرت کرده بود و نافرجام مانده ... و آرزو می‌کنی:  که ای کاش یک مُشت خاک بودم! یا لیتنی کُنتُ ترابا.... و این روزها، حال زمین و زمان، برای شرح این رفتن‌ها و این جاماندن‌ها کافی است.

#حرف_سوم عده‌ای شیب تند زمان و انقباضات پی‌درپی زمین را به سمتِ یک زایمان باشکوه می‌بینند! و می‌خواهند برسند به لحظه‌ی موعود... لحظه‌ای که زمین، سبک رفتار زمین، حال زمین، تمدن زمین، و .... تغییر می‌کند و آنچه در زمین حکم خواهد راند؛ حال خوبِ "در آغوشِ خدا زیستن" است. ※ و به این تغییر، کسانی می‌رسند که؛ امروز حسش می‌کنند و برایش آماده می‌شوند.

#حرف_چهارم و جا می‌مانند کسانی که خواب مانده بودند! باورش نداشتند، و کسی که باور نمی‌کند، حرکت نیز نخواهد کرد! اصلاً #باور ، موتور محرک حرکت است. ※ یقین که بیاید کاری نداری دیگران می‌آیند یا نه، دیگران باورت دارند یا نه، دیگران تو را می‌فهمند یا نه، میروی و ... نصرت خدا با کسی است که نصرتش می‌کند: إن تنصروالله ینصرکم،  و یثبت أقدامکم.