'' مردک پست که عمری نمک حیدر خورد نعره زد بر سر مادر به غرورم برخورد ایستادم به نوک پنجه‌ی پا اما حیف دستش از روی سرم رد شد و بر مادر خورد هرچه کردم سپر درد و بلایش گردم . . نشد ای وای که سیلی به رخش آخر خورد آه زینب تو ندیدی ، به خدا من دیدم ، مادرم خورد به دیوار ولی با سر خورد سیلی محکم او چشم مرا تار نمود مادر از من دو سه تا سیلی محکمتر خورد لگدی خورد به پهلوم و نفس بند آمد مادر اما لگدی محکم و سنگین‌تر خورد حسن از غصه سرش را به زمین زد، غش کرد باز زینب غم یک مرثیه ی دیگر خورد . . قصه ی کوچه عجیب است مهاجر اما ، وای از آن لحظه که زهرا لگدی از در خورد '' [ بمیریم با این چند بیت ؟ ]

نمیخواهم برنجانم کسی را بی سبب ، اما چگونه یک مادر چهل تن متهم دارد ؟

از یارِ امام‌زمان بودن فقط ³¹³ زدن تو بیو رو یاد گرفتیم . .

*

دل ِ من جای ِ حسین بود ، خرابش کردند !

با صدای گریه ات هر بار هق هق می کنم ، خوب شو جان علی، با رفتنت دق می کنم .

هیچ کس باری ز روی شانه هایت برنداشت ، فاطمه ای کاش اصلا خانه ی ما در نداشت .

تو زمین خوردی علی افتاد از پا ناگهان ، جان حیدر راه اگر دارد بمانی، پس بمان .

آن طرف مرد سکوتش چقدر فریاد است ، روضه جان سوز‌تر از غربت او هم می‌شد ؟