آه از غمی که تازه شود با غمی دگر!

مجال نمی‌کنیم پیرهن‌های سیاه‌مان را چندروزی در کمد بگذاریم. ما امت همیشه داغدار دائما زخمی. -عجم العلوی-

‌ناله‌ام گرچه ندارد اثرى در دلِ تو، نكنم ناله اگر در دل شبها چه كنم ؟.. ‌ در پى گمشده‌اى گِرد جهان می‌گردم، اى خدا گر نشد اين گمشده پيدا چه كنم ؟.. ‌ مردمان قطره آبى بكف آرند و خوش‌اند، من كه مُردم ز عطش بر لب دريا چه كنم ؟ .. ‌ چون طبيبِ دل بيمارِ من از من شده دور، نكنم گر به تو اى درد، مدارا چه كنم ؟.. ‌ گرچه امروز مرا نيست ز پى فردايى، گر نبندم دل از امروز به فردا چه كنم ؟.. ‌ روى بر تافت ز من آنكه جهانم همه است، بعد از اين گر نكنم پشت به دنيا چه كنم ؟ |رهی معیری|

هـر چه مرهم می گذارم بند می آید مگر؟ ای وطن! خون تو از اروند می آید مگر؟

اندوه=وابستگی

شما زمانی تحصیل کرده هستید که بتوانید تقریبا هر حرفی را بشنوید بدون آنکه عصبانی شوید، یا اعتماد به نفستان را از دست بدهید! |چرچیل|

گاهی نرم و گاه سخت و شکننده، درست مثل پروانه‌ها. آنها زیبایند و مملو از رنگ؛ و تا وقتی آزادند بسیار لطیف و شادی بخش‌اند، بی آنکه خود بفهمند! "آیا تا بحال پروانه‌ی زنده ای را در دست گرفته‌ای؟" به محض اولین تماس با بال‌هایشان، انگشتان شما رنگ می‌گیرد.‌ این ممکن است آن ها را بکُشد یا اگر خیلی خوش شانس باشند با بال های زخمی و برای مدتی کوتاه، دوباره پرواز کنند. تمام ما لااقل برای یکبار هم که شده در زندگی‌مان پروانه بوده‌ایم... نِشَسته در دستان کسی که روزی دوستمان داشت! تنِ ما زخمی بزرگ است که پوستی رنگین آن را پوشانده...! و زخم ها... زخم ها اصلیت ماست. ما رنگدانه هایمان را در نهایت سخاوت به دست های کسی که دوستمان داشت بخشیده‌ایم، و جای خالی آنها عاقبت ما را خواهد کُشت |#حمید_جدیدی|

أسالك عَملاً تُحب به مَن عمِلَ به.. منو ببر سمت اون کاری که محبوب تو بشم! |صحیفه‌‌سجادیه|

قربان سرِ کوی حبیبی که به بویی دیوانه‌ی خود کرده تمامِ عُقَلا را...

چشم سبز و لب قرمز ، تَنِ تو رنگِ سفید تو خودت پرچمِ ایران منی!

- چنان دق کرده احساسم میان شعر تنهایی که حتی گریه های بی امانم گریه میخواهد(:

که پرتو نگاه تو، جوانه شد در این بدن!'