صبح باران که بگیرد تَرِ باران نشوی
خیس از بارش پی درپی گیلان نشوی
صبح باران که بگیرد چمدان را نبری
بی خبر، همسفر خستهٔ تهران نشوی
صبح باران که بگیرد به سراغم نروی
چینی نازک سهرابی کاشان نشوی!
کاش مردم این را میدانستند که
وقتی از تنهایی حرف میزنیم
لزوما تعداد آدمهایی که ما را محصور کردهاند
منظورمان نیست
بلکه آن یک نفری است که بودنش یک دنیا
و نبودنش نیز یک دنیا میارزد.
