به خدا قسم که روا نیست اینچونین آشفته بنگاریم و در حُرمِ آتش عشقت بسوزانیم...

روانیست که دردِ جانم به نیم نگاهت مداواشود و.. نظری نیندازی به بیمارت طبیب ترین

کجای عالمِ کَرَم نوشته‌اند که فقیرِ حقیری را که دل شکسته است به آغوشِ ضریح نپذیرند؟؟

کجای دفترِ احساس خط نوشته‌اند که سیَه رویان را {دل} نیست و حق ندارند به درگه شاهی ات پناه بیاورند؟!

هیچ کجا...

هَیهـــات... این گمان از تو دور است که دلِ زارم را که به دردِ عشقت دچار است و چاره‌ای جز تو ندارد دور بیندازی! توای که |حُــر| را پس از خبط و خطایش آنچنان بزرگوارانه بخشیدی :)) طوری که گویا گناهی نکرده است.. راهی نبسته است!

اما... سوال من این است که کدام گناهم مرا از دیدارِ ضریحت، نشستنِ در گوشه ای از حریمت، اشک ریختنِ روبه روی گنبدت محروم کرده است؟!

کاش میشد.. به قاعده‌ی یک دم، در هوایت نفس بکشم و به اندازه‌ی یک بازدم، روبه بارگهت لب بزنم: «دوستت دارم»

که پاهایم بیتاب‌اند برای قدم نهادن به خیابانِ (بین‌القمرین)، دلم باریدن میخواهد روبه روی (کف العباس) .. راهم بده ارباب...

بذار یه بار دیگه بیام...💔

التماس دعای فـــ{گشایشـ}ـــرج🌿 #حٓـ_تَکٰآبیـ🖋 🥀 @Ein_Shin_Qaf

شبتون منتهی به نور🌿🙃