غیر از کتاب‌ خواندن،گوش دادن به موسیقی و نوشیدن قهوه دیگر هیچ پناهی نداشتم. انگار آدم ها برایم بی معنا بودند و تنها طبیعت مرا کامل می‌کرد، چیز دیگری نبود که احترامم را به محیط اطراف برانگیزد و حتی اندکی توجهم را جلب کند .

__

چند سال دیگه یچیزایی با لبخند و خنده تعریف میکنی که واسه ثانیه ثانیش گریه کردی .

- می زند غیرت ِبسیار ، مرا آتش اگر خرمن ِموی ِتو را باد ، شبی شانه کند !

___

- زیر چادر هم‌مرا دیوانه‌ی خود میکنی وای اگر مویت بیفتد در مسیر باد ها .

_

زندگی یعنی ببوسی دستِ مادر را فقط ؛ گرچه لب‌های تو هم بدجور . . اصلا بگذریم :)

من‌همانم‌که‌به‌آغوش‌تو‌اورد‌پناه ؛ بغلم‌کن‌که‌کسی‌جز‌تو‌نفهمید‌مرا . . .

خاطراتی هست که آدم‌هایش رفته‌اند . . . این خاطرات غم‌انگیز است ، ولی آن خاطرات که آدم‌هایش حضور دارند ؛ امّا شبیه گذشته نیستند بسیار دردناک‌تر است .

_

از سخن چینان شنیدم که دگر در آشنایت نیستم :) خاطراتت را بیاور تا بگویم کیستم .