عشق کنارِ وصال ، به ما نیامده‌ست .

دکترم حال مرا دید و چنین نسخه نوشت ، اندکی شانه کمی بوسه شبی هم آغوش . . .

_

شاید برایت کتابی میخریدم و به‌جای آنکه . . . شاخه گلی را میان برگه هایش پرپر کنم ، ابتدای کتاب مینوشتم : نذر لبخندت ، وقتی صفحات ِکتاب را بو میکنی ، میخندی ، و به سینه می‌فشاری :)

و خدا خواست که یعقوب نبیند یك عمر ! شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد ؟

یک دست جام باده و یک دست زلف یار این گونه بود ؛ که بغل اختراع شد .

شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی . . .

پیوسته‌ آرزو کنمت‌ بلکه‌ آرزو از شرم‌ ناتوانیِ‌ خود جان‌ به‌ سر شود .

تنت مانند اهواز و نگاهت چون شبِ شیراز ؛ دلت آشوب تبریز و غمت چاقوی زنجان است .

هوس انگیز‌ترین حس منی ، میفهمی ؟ به خدا شعرترین شعر منی ، میفهمی ؟

خستگی‌ هایت را می‌بوسم ، تو بوسیدنی‌ترین چشم‌ ها را داری .

مرا ببوس ، آنگونه که گویی عذرخواهی کنی‌ برای تلخی روزهایی که بدون تو بر من گذشت .