که به جهت طولانی شدن نیمه کاره باقی ماند و ما فقط موفق شدیم مفهوم اسلام سیاسی را توضیح دادیم و یک تاریخچه از جریان ضد اسلام سیاسی یعنی جریان سکولاریسم را بیان کردیم و دلایل افتادن در جامعه غرب به سکولاریسم و نفی دین مسیحیت را به صورت مختصر و خلاصه توضیح دادیم و بیان کردیم که از چه زمانی اندیشه سکولاریسم و نفی اسلام و مقصر دانستن اسلام در مشکلات و عقب ماندگی ها و گرفتاری های جامعه شروع شد و مروجان تفکر اسلام سکولار را تا قسمتی توضیح دادیم 3

امشب دوباره سخنرانی مقام معظم رهبری در عید مبعث را یادآوری می کنم و جملاتی که ایشان فرموده بودند را عیناً به جهت تذکر برای شما نقل می کنم 4

رهبر انقلاب در عید مبعث اینطور فرمودند👇👇 5

(( شما امروز هم مشاهده میکنید که در تبلیغات دشمنان، از چیزی به نام «اسلام سیاسی» نام آورده میشود؛ اسلام سیاسی همین است که در نظام اسلامی ایران تحقّق پیدا کرده -که حالا بعد اشاره خواهم کرد به حرکت عظیمی که امام بزرگوار ما انجام دادند- و آماج حملات آنها، اسلام سیاسی است. اسلام سیاسی یعنی همین اسلامی که توانسته با تشکیل حکومت، دستگاه‌های گوناگون، نظامهای اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، نظامی و غیره به وجود بیاورد و یک هویّت دینی و اسلامی را برای یک ملّت ایجاد بکند؛ این، آن چیزی است که در مورد دین [میشود گفت]. بنابراین تعریف قرآن از دین یک چنین چیزی است؛ این را نمیشود فرو کاست به کارهای کوچک، به یک اعمال عبادی صِرف و محض. بنابراین بعثت یک حرکت عظیمی است که برنامه‌ی جامع و نجات‌بخش بشر را در اختیار انسانها میگذارد و آنها را آماده میکند برای یک حرکت بزرگ.)) 6

امشب به جریان‌های #مخالف اسلام سیاسی اشاره کنیم که در حقیقت چه جریان هایی با اسلام سیاسی مخالفت دارند (بحثی بسیار جالب و روشنگرانه...) 7

به طور کلی دو دسته مخالف با اسلام سیاسی می توان بیان کرد دسته اول مخالفین سنتی اسلام سیاسی هستند و دسته دوم مخالفین مدرن و جدید اسلام سیاسی 8

دسته ی سنتی اسلام سیاسی در حقیقت افرادی هستند که تفکر آنها از سالیان سال قبل از انقلاب و شاید صدها سال قبل از انقلاب اسلام را از مسائل سیاسی جدا کردند و ریشه و اصل و اساس آن ها به ماجرای سقیفه برمی‌گردد که در ماجرای سقیفه و قبل از آن در ماجرای صحیفه ملعونه در کتب اهل سنت به آن اشاره شده است عده‌ای در صدد بر آمدند که حکومت بر مسلمانان را از دسته جانشین حقیقی رسول الله یعنی امیرالمومنین بگیرند و همین کار را هم کردند 9

فرهنگ اسلامى و به ويژه شيعى به هيچ روى سكولاريسم را برنمى‏تابد، از ديگر سو تفكر دينى اسلامى- شيعى به لحاظ نظرى همه توانايى‏هاى لازم براى مقابله با موج سكولارسازى را داراست. ولى با اين همه نمى‏توان نسبت به خطر سكولارسازى جوامع اسلامى به‏طور كامل آسوده خاطر بود. از طرف ديگر عرفى‏سازى و گسستن پيوند دين و دنيا داراى مراتب و درجاتى است كه درجاتى از آن در عمل و در طول تاريخ دامن‏گير جامعه اسلامى شده است. 10

استاد مطهرى در اين باره مى‏نويسد: «... حكومت به نام خدا و پيغمبر محفوظ بود اما معنى، يعنى تقوى و راستى و عدالت و احسان و محبت و مساوات و حمايت از علوم و معارف در آن وجود نداشت. خصوصاً در دوره اموى كه با علوم و معارف مبارزه مى‏شد تنها چيزى كه ترويج مى‏شد عادات و آداب جاهلى و مفاخرت به آباء و انساب بود. اين جا بود كه سياست از ديانت عملًا جدا شد. يعنى كسانى كه حاصل و حافظ مواريث معنوى اسلامى بودند، از سياست دور ماندند و در كارها دخالت نمى‏توانستند بكنند و كسانى كه زعامت و سياست اسلامى در اختيار آن‏ها بود از روح معنويت اسلام بيگانه بودند ...» 11

همو مى‏گويد: «اهتمام اسلام به امر سياست و حكومت و جهاد و قوانين سياسى براى حفظ مواريث معنوى يعنى توحيد و معارف روحى و اخلاقى و عدالت اجتماعى و مساوات و عواطف انسانى است. اگر اين پوست از اين مغز جدا باشد، البته مغز گزند مى‏بيند و پوسته خاصيتى ندارد، بايد سوخته و ريخته شود. 12

از طرف ديگر عرفى‏سازى و گسستن پيوند دين و دنيا داراى مراتب و درجاتى است كه درجاتى از آن در عمل و در طول تاريخ دامن‏گير جامعه اسلامى شده است. عوامل تهديد كننده جوامع اسلامى و نيز جامعه اسلامى ايران نيز كم نيستند، پاره‏اى از اين عوامل عبارتند از: 1-. ظاهرگرايى‏ استفاده ظاهرى و ابزارى از دين و بازى با الفاظ و تشريفات و فرونهادن لُب و مغز عقلانى و اخلاقى دين، از آفات بزرگى است كه در طول تاريخ در عمل بين دين و حكومت، جدايى افكنده است. 13

2. غرب‏گرايى‏ رشد و گسترش غرب‏گرايى و الگوگيرى از روند توسعه سياسى، اقتصادى، مديريتى، علمى و فنى غرب مبانى نظرى و عرفى گرايانه تمدن غربى را نيز به طالبانش القاء مى‏كند. هم اكنون بسيارى از جوامع اسلامى بر سر دو راهى تاريخى بزرگى قرار دارند: يكى تداوم انفعال و الگوپذيرى از مدرنيته غربى و درپى آن فاصله گرفتن از مكتب اسلام به مثابه «مكتب راهنماى عمل» است و ديگر طراحى و به كارگيرى الگوى مناسب توسعه و پيشرفت خويش. 14