به نام خدا به بهانه ی بازگشت پیکر #شهید_مصطفی_صادقی رمضان سال 1396 بود چند روزی از شهادت برادرانم علی سیفی، جواد محمدی و سید مصطفی صادقی گذشته بود اما من بسیار خوشحال بودم که در دیدار رمضانی شعرا با آقا حضور دارم با هزار امید و یک خواهش یک جمله ای رفتم بعد از نماز مغرب و عشا که در حیاط بیت اقامه شد، خواستم عرضی خدمت آقا داشته باشم که رئیس وقت حوزه هنری گفتند: «الان وقت صحبت کردن نیست» من هم که با تنی رنجور و ذهن موج برداشته، خسته از آداب سخن بودم، گفتم: شما سی سال است نمی گذارید ما حرف بزنیم بنده خدا آقای مومنی شریف، بد جا خورد در همین حین آقا بلند شدند، یکی از محافظین به من خوردند و من هم افتادم پشت شمشادها همین که بلند شدم دیدم آقا روبرویم ایستاده اند دست آقا را بوسیدم و با دستپاچگی عرض کردم: آقاجون! جنازه های سه تا از رفقام تو حماه جا مونده، دعا کنید برگردن آقا فرمودند: «کجا آقاجون؟!» مجددا عرض کردم: حماه بعد هم عرض کردم: آقا یه هدیه ای هم لطف کنید آقا هم چفیه ای را از همراهشان گرفتند و ذکر خیلی کوتاهی خواندند و به من دادند. گذشت تو جمع بچه های مدافع حرم بودم که یکی از رفقای آذری زبان گفت: «به آقا گفتی دعا کنن جنازه ی علی سیفی برگرده؟!» گفتم: آره تا اینجاشو راست گفتم بعد هم به دروغ گفتم: آقا این چفیه رو هم دادن و گفتن بدین به خانواده اش، جنازه برمیگرده بعدا شنیدم همزمان با رسیدن چفیه به اردبیل، جنازه علی هم می رسد خلاصه اول چفیه آقا را می اندازند گردن پدر علی و بعد هم جنازه تازه تفخص شده را تحویل خانواده می دهند. با پیکر علی، پیکر شهید جواد محمدی هم برگشته بود، جواد اهل درچه اصفهان بود فقط مانده بود پیکر شهید سید مصطفی صادقی امسال هم قسمت شد در دیدار شعرا با آقا حضور داشته باشم انگشتر فیروزه ام را دادم خدمت یکی از مسئولین بیت و گفتم: بدهید به آقا گفتند: «همه انگشتر می گیرند، تو انگشتر می دهی؟!» گفتم: قبلا هدیه ام را گرفته ام امروز شنیدم که پیکر شهید سید مصطفی صادقی به آغوش دخترانش بازگشته کسی چه می داند شاید اصلا انگشتر فیروزه به دست آقا نرسیده باشد اما من می دانم آقا جانم بدهکار کسی نمی مانند! #محمد_توکلی هفتم آذرماه ۱۴۰۲ http://eitaa.com/medaadjangi