سایکوپات سیاست با طعم بی‌وجدانی بی‌تردید دیده‌اید یا شنیده‌اید از سیاستمدارانی که نه‌ تنها مسئولیت خطاها و فجایع خود را نمی‌پذیرند،بلکه با وقاحت و گستاخی،دیگران را مقصر می‌خوانند؛گویی هیچ اشتباهی از آنان سر نزده است. اینگونه سیاستمداران را،که ظاهری آراسته و شیک و شخصیتی کاریزماتیک دارند، سایکوپات می‌نامند. سایکوپات‌های سیاسی (Political Psychopaths) اغلب سخنورانی توانا،با نفوذ و دارای چهره‌ای نجات‌دهنده‌اند.آنان وانمود می‌کنند که آمده‌اند تا ملت را از سختی‌ها و بحران‌ها برهانند،اما در حقیقت،پشت شعارهای احساسی و فریبنده‌شان،هدفی جز کسب قدرت نهفته نیست. اینان با تکیه بر رسانه و ابزار تبلیغات،از حقیقت «روایت» می‌سازند و مردم را در میان ترس،اضطراب و وعده‌های توخالی سرگردان نگه میدارند تاهیچ‌کس به ماهیت واقعیتشان پی نبرد. سایکوپات‌ها از واژگان مقدسی چون حق، عدالت،ملت و صلح دم می‌زنند،اما در عمل همان ارزشها را قربانی مصلحت و قدرت‌طلبی می‌کنند.اینان با چهره‌ای خندان و رفتاری خونسرد، چنین می‌نمایند که تاریخ بدون آنان سقوط خواهدکرد تا خود را منجی ملت بخوانند. در جهان ذهنی این قشر «انتقاد» مفهومی ندارد؛ منتقد، دشمن است و هرصدای مخالفی باید با جنک رسانه ای باید خاموش شود. این سیاستمداران حتی پس از اشتباه،فساد یا خیانت،هیچ احساس گناهی ندارند، چراکه در اندیشه‌ی آنان همیشه حق با آنهاست. متأسفانه تاریخ کشور ما کم ندیده از این سیاستمدارن خودخواه،خودشیفته و بی‌وجدان؛کسانی که برای حفظ قدرت،سیاست را به ابزار مطامع شوم خود بدل کردند و به نام دفاع از حق مردم، شرافت و عزت یک ملت را فروختند یک معلم

نقش عروسک سازی در تهاجم و نفوذ فرهنگی یکی از تلاش های دشمن در تهاجم و نفوذ فرهنگی تاثیرگذاری بر ذهن و فکر و اندیشه نوجوانان وحتی کودکان است چرا که در این دوران از مولفه های عاطفی به جای گزاره های عقلی بیشتر می توان بهره گرفت. یکی از ترفندها و تکنیک ها در این کارزار برای تغییر باورها و ارزشها و از هم پاشیدگی نظام و تحکیم خانواده، بهرگیری از تولیدات و صنایع فرهنگی است چرا که میزان تاثیرگذاری و شخصیت سازی و الگوسازی به راحتی صورت می پذیرد. باید پذیرفت که در روشهای تعلیم و تربیت، مهمترین و کلیدی ترین عامل بحث الگوسازی است و در این میان عروسکها نقش مهمی در تربیت و الگو سازی دارند. عروسک ها به دلیل شکل انسانی و عاطفی تاثیرگذاری فراوانی بر روی ذهن و فکر‌ کودکان دارد و می توانند ازهمان دوران کودکی مسیر شخصیت و تربیت آنها را مشخص کنند. از این رو امروز بیشترین حجم تولیدات فرهنگی ازساخت انیمیشن،کتاب داستان، اسباب بازی و کارتون مربوط به کودکان است تا ازهمان ابتدا آنها را با موضوعاتی آشنا کنند که با هویت دینی و ملی ما سازگار نیست. متاسفانه آن طور که باید و باشد به موضوع کالاهای فرهنگی از جمله عروسک سازی براساس نگرش دینی و ملی کمتر توجه شده و به دغدغه های مقام معظم رهبری نسبت به ساخت محصولات فرهنگی ازجمله ساخت عروسک های اسلامی و ملی نگاهی هدفمند نشده است. ایشان دغدغه خود را نسبت به این موضوع چنین بیان می دارند:((من چقدر سر قضیه تولید اسباب بازی داخلی معنی دار و جذاب حرص خوردم)). ازاین رو باید به این موضوع توجه داشت که امروز دشمنان با نشانه گرفتن مغز و فکر و کودکان به دنیال نفوذ فرهنگی است. ✍ به قلم یک معلم

🔰بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج) در فضای مجازی 〰️〰️〰️〰️〰️ 🔻کانال چشم به راه در ایتا، سروش، بله،تلگرام و اینستاگرام، شاد و روبیکا @chashmbe_rah 🔻مدرسه مجازی مهدویت lms.mahdaviat.ir 🔻 پورتال جامع مهدویت mahdaviat.ir 🔻سایت انگلیسی مهدویت mahdism.net 🔻کانال مدرسه مهدوی کودک @madreseh_mahdavi 🔻کانال کودک و نوجوان @agha_biaa

غول صنعتی ایــران🇮🇷 غول صنعتی آلمان رو نابود کرد🇩🇪

¤ دو قرن چالش ¤ تحلیل جامعه شناختی به آیین های بابی و بهائی (( فرقه‌سازی، مُخل امنیت فرهنگی )) یکی از دسیسه‌های دشمن در ایجاد ناامنی و سست‌کردن بنیان‌های فرهنگی و دینی جامعه، فرقه‌سازی است. فرقه‌هایی که با دامن‌زدن به شورش، خشونت و کشتار، نه تنها امنیت داخلی بلکه امنیت فرهنگی و اجتماعی کشور را به‌شدت آسیب‌پذیر کردند. این جریانها همچنان فعال اند و با هم‌پیمانی با دشمنان خارجی، در جهت ناامن‌سازی کشور و تضعیف هویت دینی و ملی گام برمی‌دارند. نزدیک به دو قرن پیش، جوانی در شیراز به نام علی‌محمد باب ادعای نیابت امام زمان (عج) و سپس خودِ امامت و در نهایت نبوت و آوردن دینی جدید را مطرح کرد. در ابتدا شاید این ادعاها بی‌اهمیت به نظر می‌رسید، اما به‌زودی زمینه‌ساز شورش‌ها، جنگ‌ها و اختلافات داخلی شد و امنیت ملی و فرهنگی ایران را به خطر انداخت. در این فتنه، شمار زیادی از هم‌وطنان ما کشته یا مجروح شدند. در همان دوران که امیرکبیر در پی نوسازی ساختار ملی کشور بود، این شورش‌ها و اغتشاشات مانعی جدی در مسیر پیشرفت ایران ایجاد کردند و راه نفوذ بیگانگان را هموار ساختند. اما با اعدام علی‌محمد باب، این فتنه پایان نیافت. یکی از پیروان و کارگزاران اصلی او به نام حسین‌علی نوری (بهاءالله) با ادعای آوردن دینی جدید به نام بهائیت، چالشی بزرگ‌تر برای جامعه ایران پدید آورد. او با طرح ادعای نسخ اسلام و ارائه دینی جدید، موج تازه‌ای از تفرقه و آشوب را رقم زد. در ادامه، هم‌پیمانی بهائیت با صهیونیسم جهانی و تأسیس تشکیلاتی به نام بیت‌العدل در سرزمین‌های اشغالی، گواه دیگری بر دشمنی این فرقه با اسلام و ملت ایران است. بهائیت با مظلوم‌نمایی و سوءاستفاده از مفاهیم حقوق بشری، از طریق لابی‌های گسترده در مراکز بین‌المللی، زمینه‌ صدور قطعنامه‌ها و تحریم‌هایی علیه کشورمان را فراهم کرده است. برگرفته از کتاب در قرن چالش ادامه دارد. . . ✍️ قرارگاه فرهنگی شهید بهشتی

قرن ترامپیسم ترامپ؛ چهره‌ی عریانِ انفجار ابلهان (( قرنی که در آن ابلهان منفجر شدند)) قرن معاصر را می توان قرن ترامپیسم نامید، قرنی که در آن ابلهان منفجر شدند آن هم در دنیای سیاست و صحنه قدرت که تصویر عریان آن را باید در چهره ترامپ دید. در واقع ظهور ترامپ تصادفی نبود؛ نتیجه بود نتیجه‌ی سالها خستگی، بی‌اعتمادی و سقوط اخلاق و نابودی معیارهای عقلانیت در افکار عمومی و ترامپ محصول جامعه‌ای شد که دیگر به دانش، تخصص و ادب سیاسی اعتماد نداشتند و فریاد و هوای گری را صادق‌تر از تفکر می‌پنداشتند. ترامپ همان جایی ایستاد که سیاست به صحنه تئاتر و یک تراژدی فریب تبدیل شده بود که دیگر تماشاگرانش حوصله دیدن آنها را نذاشتند. او نماینده‌ی کامل «انفجار ابلهان» بود: پرهیاهو، بی‌عمق، مغرور و خودبرتربین و در عین حال، محبوب.او نه با برنامه بلکه با فریب و نه با منطق بلکه با شعار؛ و نه با تدبیر بلکه با جسارتِ نادانی بر مسند قدرت نشست. در جهان ترامپی وارونگی ارزش‌ها ، به گونه ای است که حماقت جای عقلانیت را گرفت و کیاست بر مسند سیاست نشست و اخلاق رنگ خود را باخت و ضد ارزش ها جای ارزش ها را گرفت و این همان چیزی‌ است که انفجار ابلهان، جامعه انسانی را به جامعه حیوانی کشانده است. او به بسیاری نشان داد که در عصر رسانه، دیگر لازم نیست عاقل باشی تا قدرت بگیری؛ کافی‌ است بلندتر از دیگران فریاد بزنی، دروغ را با اعتماد به‌ نفس تکرار کنی و یا شعور مردم را به سخره بگیری و یا از جهل و جهالت توده مردم سوء استفاده کنی. در سیاست ترامپی حقیقت از مد افتاده، وقاحت، رنگ‌ فضیلت گرفت و حماقت، لباس شجاعت پوشید. اما واقعیت آن است‌ که‌ ترامپیسم فقط یک فرد نیست؛ او آینه‌ای‌ است از چهره‌ی جمعی از جامعه—جامعه‌ای که از سیاستمداران خسته شدند و دیگربه صاحبان قدرت اعتماد ندارند به همین خاطر به امثال ترامپ ها رای می دهند حتی اگر به قیمت سقوط عقل تمام شود. و اگر روزی تاریخ بخواهد برای قرن بیست‌ویکم نامی انتخاب کند، شاید بنویسد: «قرنی که در آن ابلهان منفجر شدند، و مردم ، قربانیِ ابلهان شدند.» ✍ یک معلم