دلش فریاد می خواست....
دلش می خواست فریادی از بن جان بکشد، فریادی که فرهادش را به او باز پس بدهد.جسم بی جان فرهادی که همهی جانش بود.فضای قبرستان با گور های کنده شدهای که آماده بودند، امثال فرهاد هایی مانند فرهاد او را در آغوش بگیرند.در تنگنای خفقان آور این گورستان، تنها صدای جیغ های گوش خراش مادری می آمد، که طفل رعنای خود را در قبری تنگ و تاریک می دید.دخترک موطلایی، با فریادِ سکوت خود، به زندگی که داشت او را تنها می گذاشت، نگاه می کرد.انگار او میانِ جهانی موازی بود؛ هر چه بیشتر می نگریست، اشک های او بی پایان تر می شد.با دیدنِ فریادِ خنده روی خود، به این جهان موازی که در آن غرق شده بود، یقین پیدا کرد.با دلی ملتمس، برای فریادی جان سوز، سخنانش را آغشته به افکارش کرد، افکاری که هر لحظه، می خواستند قلبش را از تپیدن متوقف کنند.لبان خشک شدهاش را با زباناش کمی تر کرد، قدم های بی جانش را حرکت داد.کنار مقبرهی عشقی که او را تنها گذاشته بود نشست.دستان کوچک خود را که فرهاد، هر دم قربان صدقهی آنها می رفت، بر روی خانهی جدید قلبش، گذاشت.با نگاهی غم آلود، لبانش را باز کرد و حرف هایی با بوی گس مرگ را به زبانش، جاری کرد.دخترک ما، سخن گفت، گفت که هوای این جهان برایش سنگین شده است.گفت، از حرفی که روزی فریاد های خوشحالیاش را به عرش خدا رساند.یادش است روزی فرهاد گفت:《پایان هیچ داستانی غم انگیز نیست》.حال نمی دانست چرا داستان آنها، غم را بغل کرده است.دخترک، سرش را بر روی آرامگاه زندگیش گذاشت.با بستن چشمانش به خلسهای بی پایان فرو رفت و به آغوش فرهادی پیوست که چندی پیش،دلش تمنا می کرد.
|حاجیمشتی|
