در سخنان رسول خدا(صلى الله عليه وآله) مى‌خوانيم: «بِئْسَ الْعَبْدُ عَبْدٌ لَهُ طَمَعٌ يَقُودُهُ إِلَى طَبَع» در حديث ديگرى از رسول خدا(صلى الله عليه وآله) درباره خطر اين صفت مذموم مخصوصاً براى علما وارد شده است که فرمود: «إن الصّفاة الزّلال الذي لا تَثْبُتُ عَلَيْهِ أقْدامُ» #قسمت‌دوم

و عجيب اين که هنگامى که طمع فزونى يابد کارهايى از انسان سر مى‌زند که کاملاً احمقانه است، شبيه آنچه درباره طماع معروف عرب به نام «اشعب» نقل شده که بسيارى از اوقات هنگامى که راه مى‌رفت دامن خود را به دست مى‌گرفت و آن را در برابر آسمان باز نگه مى‌داشت و مى‌گفت: شنيده‌ام بعضى از پرندگان در حال پرواز تخم مى‌گذارند شايد تخم آن پرنده در دامن من بيفتد و يا نقل مى‌کنند هنگامى که گروهى از کودکان او را در کوچه و بازار آزار مى‌دادند براى پراکنده ساختن آنها گفت: شنيده‌ام در فلان خانه حلوا پخش مى‌کنند بچه ها به سوى آن خانه دويدند ناگهان ديدند خود اشعب نيز به سوى آن خانه مى‌دود گفتند: تو چرا؟ گفت: شايد حرف من درست باشد. اين داستان ها خواه واقعيت داشته باشد يا نه اشاره به کارهاى ننگ آورى است که انسان به جهت طمع انجام مى‌دهد. نقطه مقابل طمع، قناعت است که سبب عزت آدمى مى‌شود همان گونه که اميرمؤمنان فرمود: "عَزَّ مَنْ قَنَعَ" آن کس که قناعت پيشه کند عزيز خواهد بود. #قسمت‌سوم

در دومين نکته مى فرمايد: «کسى که سفره دل خويش را (نزد اين و آن بدون هيچ فايده) باز کند (و مشکلات خود را فاش سازد) رضايت به ذلت خود داده است» (وَ رَضِيَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ) روشن است هرگاه انسان نزد طبيب درد خود را بگويد و از وى راه درمان بطلبد يا پيش قاضى ظلمى را که بر او رفته بيان سازد و از او احقاق حق بخواهد يا نزد دوستش از گرفتارى خود براى گرفتن وام سخن بگويد کار خلافى نکرده و به دنبال مشکل گشايى بوده، اما طرح مشکلات نزد کسانى که هيچ گونه توانايى بر حل آن ندارند اثرى جز ذلت و سرافکندگى انسان نخواهد داشت. در اين گونه موارد بايد خويشتن دار بود و لب به شکايت نگشود. #قسمت‌چهارم

آن گاه امام(عليه السلام) در جمله سوم مى‌فرمايد: «کسى که زبانش را بر خود امير سازد شخصيت او تحقير مى شود»; (وَهَانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَيْهَا لِسَانَهُ) منظور از امير شدن زبان آن است که از تحت کنترل عقل و فکر خارج شود و هرچه بر زبانش آمد بگويد. بديهى است سخنانى که از فکر و عقل و تقوا سرچشمه نمى‌گيرد در بسيارى از موارد خطرهايى ايجاد مى‌کند که انسان قادر بر جبران آن نيست و گاه اسباب رنجش افراد آبرومند و سبب ايجاد اختلاف در ميان مردم و کينه و دشمنى نسبت به گوينده و ديگران مى‌شود و چه زيبا مى‌گويد شاعر عرب: اِحْفَظْ لِسانَکَ اَيُّهَا الاْنْسانُ * لا يَلْدَغَنَّکَ إنَّهُ ثُعْبانٌ کَمْ فِى الْمَقابِرِ مِنْ قَتيلِ لِسانِهِ * کانَتْ تُهابُ لِقاءُهُ الاْقْرانُ اى انسان زبان خود را حفظ کن ـ مراقب باش تو را نگزد که اژدهايى است. چه بسيارند کسانى که در گورستان ها خفته اند و کشته زبان خويشند ـ همان کسانى که همطرازان آنها از ملاقات با آنها وحشت داشتند. #قسمت‌پنجم

در حديث ديگرى در سلسله همين کلمات قصار مى خوانيم: "مَنْ کَثُرَ کَلاَمُهُ کَثُرَ خَطَؤُهُ" کسى که زياد سخن گويد اشتباهات زيادى خواهد کرد. و اين خطاى بسيار باعت تحقير و بى‌ارزش شدن او در نظرها مى‌شود. کوتاه سخن اين که انسان عاقل بايد زبانش را در اختيار عقلش قرار دهد نه اين که عقلش را در اختيار زبان که اولى مايه سعادت است و دومى اسباب حقارت. #قسمت‌ششم

شايان توجه است صفات سه گانه نکوهيده‌اى را که امام در اين بيان کوتاه ذکر کرده (طمع، فاش کردن ناراحتى‌ها نزد هرکس و امير ساختن زبان بر خود) هرسه در اين جهت مشترکند که سبب ذلت و خوارى مى‌شوند و اين هماهنگى در اثر سبب شده است که امام(عليه السلام) هر سه را کنار هم قرار دهد. #قسمت‌آخر

بسی حق😑

نکنه مام بشیم مثل گروه دوم؟🙂 بخاطر همین که نهج البلاغه رو با تفسیر میذارم درسته مطالب زیاده شاید حوصله نکنید بخونید ولی به خدا حیفم میاد که گفتار مولا رو درست درک نکنیم ...

همه مواد مذاب تو جیگر زمین حرفای علی❤️‍🩹 حامدعسگری پ‌ن: بمیرم برای غربتت آقا🥀

دمتون گرم🥲

بغضی میشم خداوکیلی وقتی حکمت ها و تفسیر هاشون رو میخونم🥲 دمتون گرم خیییلی خوشحالم حال آدم خوب میشه اصن❤️‍🩹 و بیشتر بغضم میگیره وقتی به این فکر میفتم که امیرم علی ابن ابی طالبه (ع)😭🥺❤️ کامل ترین، باهوش ترین، آقا ترینه + چقدر حالم خوب شد با این پیام🥲❤️ ممنون که با حرفاتون انرژی میدید برای ادامه فعالیت❤️‍🩹 من با خوندن حکمت‌ها و دیدن اون فیلم آقای عسگری بیشتر دلم میشکنه :)