عمر صدا بلند کرد... اگر در را باز نکنی خانه را با اهلش آتش میزنیم...

و آتشی که زبانه کشید...

یا رسول‌الله... در خانه‌ای که دستان شما بارها روی آن نشسته بود در آتش سوخت و با لگد...

من بلد نیستم روضه بنویسم... ای رسول‌خدا فقط اینکه از تمامی مردم تعداد اندکی با علی ماندند...

امیر‌المومنین را که دست بستند،تنها کسی که خودش را کشاند وسط کوچه، مقابل ناحقی و سکوت و ظلم زنانه ایستاد... با بدنی زخمی...

دست انداخت به کمربندعلی... و عُمر: دست فاطمه را از کمربند علی کوتاه کن...

این اشک ها خودشان جاری میشوند...

فاطمه به هوش که آمد اول سراغ علی را گرفت، مولا در مسجد بود... خودش را رساند مقابل مسجد

و شمشیر را که بالای سر علی دید فریاد زد: علی را رها کنید و گرنه نفرینتان میکنم.

من بلد نیستم روضه بنویسم اما... باورنمیکنم که آسمان باقی ماند و تماشا کرد💔

زمین دوام آورد و دم نزد...

و ای وای مادرم😭💔