بابا هر پنجشنبه شب مینشست سر سجّاده قرآن و باز میکرد و سوره واقعه رو میخوند به ماهم میگفت بخونید، یکی درمیون سعی میکردم بخونم ولی از بعد بابا روزای هفته رو میگذرونم به امیدِ رسیدن به پنجشنبه، شب که میشه میرم سجادشو پهن می‌کنم قرآنِ قدیمیشو برمیدارم و سوره واقعه رو به یاد بابا قرائت می‌کنم ..

شماهم اگر دوست دارین بخونید به یاد هرکی که دوستش دارین .

مغز و منطقم داره زیر بار تصمیمات عجولانه‌ی احساساتِ ضد و نقیضم له و لورده میشه و کاری از دستش برنمیاد.

روزهای عادی به دنبال یک عدد شانه برای سر گذاشتن و گریستن بودم، امّا حالا متوجه شدم حتی در روزهای سخت و شرایط طاقت فرسا هم تنها شانه‌ی تنهاییست که هست، و آیا از تنهایی وفادارتر سراغ داری ؟

هر روزم شبیه غروب جمعه است'

پارسال رو با غم تمام و امسال رو با غم آغاز کردم ولی بیشتر از این کلافه‌ام که هیچ امیدی به روزهای پیش رو ندارم ..

طبیعیه که وقتی یکی بهم میگه سالِ نو یا عیدت مبارک ناخودآگاه درونم یک پوزخند پررنگ شکل میگیره؟

به مرحله‌ی جگر سوزِ مرور خاطرات بابا با خانواده رسیدیم، یعنی مثلا نشستی تو حال و هوای خودتی یهو مامان برمیگرده یه خاطره‌ از دور دست ها تعریف میکنه

از غمِ ته‌نشین شده‌ی داخل قلبم که با هیچ چیز حل نمیشه دارم به ستوه میام.

برای غم های خودمان که چاره فقط اشک است، اما برای غمِ عظیمِ غزه بی مبالغه باید مرد ..

غم و غصّه قوی‌ ترین آفریده‌ی خداوند است 'مولاعلی'

به خلق چه نیاز است تا حَسن کریم اهل‌بیت است💚