؛

من آدمِ حرف زدن نیستم. من آدمِ خودخوری‌ام. آدمِ نشستن و نگاه کردن به آینده‌ی نامعلومی که معلوم نیست چی قراره رقم بزنه برام‌. آدمِ غمگینِ خوش‌خنده‌ای که از بغض نمی‌دونه بخنده یا چجوری بغض‌شو خفه کنه. آدمِ خنده‌های طولانی و زل‌زدنای یهویی به در و دیوار. آدمِ نشستن و دیدنِ خنده و حالِ خوبِ آدمای دوست‌داشتنی‌ش و حسرتِ نبودن کنارشون. آدمِ نشستن و زل زدن به آدمی که نیاز داره ساعت‌ها باهاش حرف بزنه ولی نمی‌تونه. آدمِ غمگینِ خوشحالی که می‌دونه هیچ‌وقت قرار نیست کسایی که دوسشون داره براش نامه بنویسن و خنده‌هاشو ببینن ولی همیشه تو خواب و خیالش نامه‌هاشون رو می‌خونه و می‌خنده براشون. من آدمِ دوست‌داشتنای اشتباهم. همون‌جایی که دلم می‌زنه به سرش و می‌گه، به سرانجام رسیدم و کسی چون تو ندیدم؛ تو کجایی که دل و دین و جهانم بردی؟

احساس می‌کنم خیلی آدمِ غرغرو و غم‌گینی شدم.

همه پرخوری و کم‌خوری عصبی می‌گیرن من زیاد نویسی عصبی

هعی الا

من هروقت اسم خودمو می‌بینم تپش قلب می‌گیرم... این چندسالی هست روم نصبه. عجیبه ولی واقعاً هست. و وقتایی که میام ایتا و یهو از بیرون کانالت همچین صحنه‌ای می‌بینم حس می‌کنم قلبم رو هزار می‌زنه. خدا لقدت کنه‌. هعیفاتمه!

چقشنگ.

من وقتی سبزی‌خشک کرده های مامانمو می‌بینم مغزم: به هیچی فکر نکن فقط خورد کن و بهم بریزشون. بهت می‌گم بهم بریز.

از شدت درسای فردا نشستم به در نگاه می‌کنم دریچه آه می‌کشد.