اونجایی که یه نشونهای میدن که بابِ گفتوگو باهاشون برات باز بشه، حسِ مادرانهای که بهت غالب میکنن تا آزاد و رها هرچی سنگینی میکنه رو دلت و بهشون بگی، آغوش باز میکنن و دست میکشن رو سرت، ۲۹ شهریور یه همچین حسی داشتم. اون گوشه، رو به ضریح نشسته بودم و زل زده بودم به شبکههای ضریح و ناخودآگاه هرچی تو دلم بود و گفتم. انگار یکی زد رو شونهم و با اطمینان کامل گفت تا منو داری غصهی چیو میخوری؟ و شروعی بود برای گریههای بسیار.
همونجا این شعره افتاد سر زبونم که میگه؛
منِ عاصی گناه آلوده، ننشستم به دری بیهوده!
چون که این در، درِ حاجات بود؛
صاحبش عمهی سادات بود..
هربار میبینم داره به آخراش میرسه هی یکی میزنه تو سرم که، خبر داری تموم شه، تموم میشی؟ من با این عطر و اون مداحیِ بوی سیب و حرمِ حبیب و حسینِ غریب و کربوبلا، زندهام.
