از قشنگیایی که تا یادش میفتم، حالم خوب می‌شه.

امروز یه پسربچه‌ی کوچولوی تپلِ عینکیِ خیلی ناز، با لباس‌فرم مدرسه داشت از جلوم رد می‌شد، یهو با صورت خورد زمین. حس کردم قلبم از جا کنده شد. نزدیک بود بشینم کنارش و منم از درد گریه کنم.

اما من اگه قرار بود یه روزی بر فرض مثال یکی از پیام رسان‌هارو برای زندگی کردن انتخاب کنم، اون حتما ایتا ست. اینجا آرومه. خلوته. ساکته. هنوز آلوده‌ نشده، شایدم بهتره بگم آلوده‌ش نکردم! نمی‌دونم چجوری بگم که بفهمی، اینجا امن‌تر و واقعی‌تره. اینجا اونقد دنبال خوندن اتفاقا و خبرای جدید نیستم. اینجا پر از چیزای ضدونقیض نیست، اینجا آدم‌هایی که نمی‌خوام باهاشون حرف بزنم اما پیام می‌دن نیستن چون اینجا تلگرام نیست. اینجا رو دوست دارم. با اینکه خبر خاصی برای من توش نیست. کسی بهم‌ پیام‌نمیده. کانال خاصی ندارم. اما فکرم توش آرومه.

دروغ می‌گه، من اینجا بهش پیام می‌دم.

نه خیلی مدته قهر بودیم الکی می‌گه.

دروغ می‌گه من قهر نبودم. خودش قهر بوده. اصلا مگه قهر بودن چشکلیه؟

چقشنگ.

واقعاً آدمی‌زاد طفلکیِ ضعیفِ همیشه امیدواره، که برای رسیدن به بعضی خواسته‌هاش دستش به هیچ‌جا بند نیست.

چهارسال پیش فقط بلد بودم جیغ بزنم از حرص، الآن فقط می‌تونم فحش بدم.

زدددددررردقتیتبتبتبتببنبنبنبننب