[ پادکست : نامه‌ی‌شمارهٔ ۸۴۷۹ ] نویسنده‌وگوینده : #فاطمه‌مهدوی‌مرام @Radiosadr

مبایل=) به نظرتون بگیم مجیدرضا بوده یا زوده؟

هندزفری تو گوشمه برا خودش می‌خونه، نیم ساعته نشستم ۱۰ تا سوال بنویسم، یک کلمه نوشتم جوری رفتم تو عمقِ یه حرفِ اون کلمه، که به خودم اومدم انگار جلومه خیره شدم بهش.

هنوزم هروقت گوش می‌دمش می‌رم تو حرم، زل می‌زنم به ضریح. با اشک‌های سرازیر شده هنوزم هی ناخودآگاه می‌گم یعنی من واقعاً شش‌گوشه تو دیدم؟

من هنوز باورم نمی‌شه این عکسارو با دستای خودم گرفتم. رو به روت اشک ریختم و تو نگاه‌م کردی.

وای خیلی خوبن اینا.

انگار هرچقدر هم فریاد بزنم آدمی‌زاد موجود عجیبیه، باز هم حق مطلب ادا نمی‌شه. مثل وقتی که شب زمزمه فراموشی سر می‌دی و روز بعد با خط‌خطی کردن، تصویرش رو به رخ صفحه سفیدِ کاغذ می‌کشی‌و.. اصلا چرا نمی‌شه یه چیزایی رو برای کسی فرستاد؟ فرستادنش برابره با دیدنِ زیبایی‌ت از منِ فراموش شده.