انقدر که با نامه‌های نادر ابراهیمی ذوق می‌کنم، با نامه‌های محبوبم ذوق نمی‌کنم.

البته اینکه محبوب ندارم هم بی‌تاثیر نیست.

آفتابی امشب از بیتِ رضا سر می‌زند کودکی لبخند در دامانِ مادر می‌زند..

خوشبختی، معنا شد؛ تا علی‌موسی‌الرضا بابا شد.💚

قسم به وعده‌ی شیرینِ لم یَمُت یرنی که ایستاده بمیرم، به احترامِ علی‌ع-..

مکن تقبیحِ من گر در نجف از خنده سرمستم شکوه گریه دارد خنده های قاه قاه آنجا... #حضرت_پدر

این رو از من بپذیرید که بنده چشم‌ها بودن؛ در عینِ زیبایی، رنجِ بسیار زیادی رو به دنبال داره.

لکن به قول یکی از دوستان؛ ما آفریده شدیم که خودمون رو به رنج‌ها بسپریم..

سیر تکاملیِ تغییرات انسان‌ها برمی‌گردد به احساسات و عواطفی که در یک برهه زمانی تجربه کردند. مختصراً یک سری حرف‌ها، رفتارها و چیزهایی می‌بیند، که نه می‌توان برگشت به آن. نه دلش می‌آید فراموش کند. یا بهتر بگویم؛ کلمه‌ها مهم‌اند. این را خودش گفت. حرف‌هایی که گفته می‌شود، واج به واج در خاطر آدمی‌زاد می‌ماند. مخصوصاً اگر از جانبِ فردی که بسیار اهمیت دارد زده شود. و منتهی الیه‌ش می‌شود تغییری از جانب فرد که نمی‌تواند حتی با خودش کنار بیاید.

اگر در سرخوردگی‌هایم، یک نادر ابراهیمی داشتم که برایم نامه می‌نوشت؛ آدمِ خوش‌حال‌تری بودم.