امسال هم مثلِ تمام این‌سال‌های نبودنت، یلدا را سحر می‌کنم و به این فکر می‌کنم چقدر آدمی‌زاد صبور است که در برابر چنین نبودن‌هایی هیچ‌کاری جز انتظار از دستش برنمی‌آید. فی‌الحال می‌توانستم دست‌کم کنارت باشم و دست‌های سردت را روی گونه‌های گر گرفته‌ام بگذارم و با خنده بگویم ببین آن‌همه انتظار به آنی تمام شد! بالأخره روزگار به ساز ما هم رقصید و قفلِ نرسیدن را شکست و دوباره قفلِ هم‌مان کرد. لکن نیستی، نبودی. چه می‌شود کرد؟ شاید هم خدای نکرده نخواهی بود. باز هم صبور باشم؟ هستم. چقدرِ دیگر برای تو باید صبور بود؟ هرچقدر لازم باشد هم خواهم بود. برای تو می‌توانم تا همیشه صبور باشم. اما بیا. این قفلِ نرسیدن را بشکن و دست‌هام را چفتِ دست‌هات کن و ریش‌هات را نوازش کن و بخند.

این شما و این خانوم‌ولو:

📌[پیج اینستاگرام] 📌[آیدی کانال در ایتا و تلگرام] 📌آیدی جهت ثبت سفارش: @CroshirinAd

پاشید حمایت کنید ببینم.💘 به قول امام، امید من به شما ممبرهاست.

واقعاً یک‌سری حس‌ها که گریبان‌گیر آدمی می‌شن خیلی عجیبن. یا اون حسِ ششمی که وقتی دل‌تنگ کسی می‌شی و کلِ خاطراتت باهاش‌و مرور می‌کنی و در تمامیِ پیام‌رسان‌ها چک‌ش می‌کنی و حالا به هر صورتی یا درمورد هرچیزی، حس می‌کنی قراره پیامی ازش دریافت کنی. و بعد از ساعت‌ها می‌بینی بله! پیام داده، خیلی قشنگه. کاش می‌شد روی بعضی آدم‌های دیگه هم همچین حسی درست از آب در میومد.

از اون حرم یهویی‌هایی که امام رضا می‌گه پاشو بیا ببینم با خودت چیکار کردی=)

"کنجِ‌گوهرشاد

باید این واقعیت رو قبول کرد که آدمی‌زاد ذاتاً زمانی که تو مشکلات و غم‌های خودش غرق می‌شه، جز خودش به کس دیگه‌ای توجه نمی‌کنه.

تو هوامو داشته باش..

اساساً برای اینکه در یک مسیر طولانی تو ماشین خوابت نبره باید کبریت لای چشم‌هات بذاری.