حتی زمانی که همه‌جانبه خودم رو از انجام کاری منع می‌کنم هم دنبال بهونه‌ای می‌گردم تا انجامش بدم.

از حرف‌هایی که کلمه‌به‌کلمه‌ش پر از رمز بود سرازیرم.

فکر بیهوده نیاور به سرم مغز عزیز درس دارم، خفه شو، حرف نزن، کرم نریز!

پای حس که میاد وسط، آدم خودش روهم فراموش می‌کنه. عقل که جای خود..

هم حکم صریح است: «فمن اعتدى عليكم فاعتدوا عليه بمثل ما اعتدى عليكم» هم تفسیر حکم:«بدانند که این فاجعه آفرینی پاسخ سختی در پی خواهد داشت باذن الله». صبر راهبردی؟ چه بگوییم.

تاحالا نسبت به چیزی یا کسی احساس خواستنِ عمیق نداشتم. اما این‌روزا حس می‌کنم خواستن، جور دیگه‌ای داره خودش رو نشون می‌ده. عمیق‌تر! این عمیق‌تر بودنه گاهی انقدر زیاد می‌شه که ترسِ نشدن، به قلبم فشار می‌آره و تا حد ممکن می‌ترسوندم. شایدم من خیلی جدی می‌گیرمش. نمی‌دونم.

نمی‌دونم چطور آدمیه. با این‌که خیلی‌وقته می‌شناسمش، بهم حسِ دم‌دستی‌بودن می‌ده. انگار فقط کافیه بشکن بزنی تا بدوعه سمتت. همین‌قدر راحت. همین‌قدر بدونِ تلاش.

محتوایی که ۹۹ درصد مواقع به‌خاطرش می‌رم اینستا تا برای دوستام بفرستم:

ممکنه انسان از زیادیِ حرف‌زدن با خودش تو ذهن، سردرد بگیره؟ اگه آره که دلیل تمومِ سردردهام رو پیدا کردم.