ماه امشبم نیم شده، مثل سر علی :) ..

تنها چیزی که از زندگی میخوام:

*

بخاطرِ شبای قدر و تعداد زیاد زائرهاست که بجای لیوان های شیشه ای، توی لیوان های کاغذی مرهم « چایِ حرم » میریزند و توی دارالشفای حرم پخش میکنند. اما خب آقای امام رضا، چای خوردن توی لیوان های شیشه ای بیشتر به آدم میچسبد. نه اینکه بر میزان مرهم بودن چای، لیوان تاثیر بگذارد، نه! اما لیوان های شیشه ای صمیمت بیشتری دارد.. حال میدهد برای اینکه پا روی پا بیندازی، دستت را زیر چانه بگذاری و چشم به گنبد بدوزی. آرام آرام توی دلت دردت را بگویی و رویش چای را بنوشی، بعد خادم ها با سبد های سفید جلو بیایند و نوش جانی بگویند و لیوانت را یک طرف سبد بگذارند، نعلبکی را یک طرف.. یا مثلا کنار صدای نوحه خواندن خادمهای چایخانه، صدای تلق و تلوقِ شستن لیوان ها بیاید. اما همین که این مرهم را میتوانیم بنوشیم هم جای شکر دارد:)

*

گاهی حال من هم، مانند فرش های حرمت بهم ریخته میشود. غم و غصه ها همینطور بینظم و شلوغ روی هم تلنبار میشوند و من هیچکاری از دستم بر نمی‌آید. اینطور مواقع تنها کسی که حواسش به من هست، شمایی. هرطوری که میشود برایم میچینید تا به آغوشتان برسم .. کمی در حرم که قدم میزنم، فرش های حرمتان را که لمس میکنم، انگشتانم میان شبکه های ضریح که قفل میشود همه چیز مرتب میشود. حالم بهتر میشود. تلنبار غم ها از بین میرود.

*

حریمِ امن یعنی همین، فرقی نداره گیاه باشی، خادمِ کفشداری باشی، زائر باشی یا .. توی حرمت همه حواسشان به گیاه ها هست، به آدمهای خسته ای که سر روی فرشت گذاشتن و خوابیدن هست، به بچه هایی که درحال دویدنن و یا به کفشای رها شده توی صحن هست .. اینجا توهم حواست به همه هست، به غم و غصه های یک پیرمرد شکسته و یا به درد و دلای دخترک چهار پنج ساله.

میشه امشب برای همشون دعا کنید ؟:)