نگران نباش جای زخمایی که زدی اَمنه .

Me

من اما خسته ام

فلاکت زمانی بود که میترسیدم از رها شدن

او ؟ او دیگر وجود ندارد.

فقط حرفید ، پوچید ، زَننده و مزخرف . برایتان نمیشود مُرد !

ما خسته ایم. و صدای خستگیمان به گوش کسی نمیرسد. کسی در این پهنه ی خاکی نیست که با خیال پخته ای درک کند و بفهمد محتاج ذره ای محبت هستیم ؟ چنان خلق ، ما را پس میزند گویی نفس هایمان بیهوده جریان دارد اما تو خالقی و میدانی که چگونه سر میکند قلبمان .. ‌

تاریک‌ترین ساکنِ این جهانم