کاش این و سر مشق زندگیم قرار بدم کاش..

ذهنم؟شلوغ و پر از صدا احساساتم؟پیچیده بهم

و من؟آهان فک کنم قراره ادامه بدم.

از بغضی که نزاره حرف بزنمم خیلی متنفرم خیلی

یه روز ولم کن..

خلاصه که I think I can't anymore.

دلتنگِ حرمتم..

سکوت هم میتونه نجاتت بده هم میتونه تورو شبیه یه بمب درحال انفجار بکنه و انتخابش با خودته که کدومش باشی.

*Deep breath

غصه کم دارم حالا بشینم برا این غصه بخورم کسایی و دوست حساب میکنم که دوست حسابم نمیکنن؟عالی.

اشکال نداره

به آدم‌ها و کارهاشون زیاد فکر کردم خیلی زیاد. تمام سعی خودم رو برای نزدیک تر شدن کردم اما چیزی بود به اسمِ از من مهم تر. چیزی که برای من درد داشت. میدونستم حسودی نیست همیشه توی ذهنم بود خوشحالم که خوشحالن حتی با آدمی غیر از من. خوشحالم که اذیت نمیشن حتی بدون من. خوشحالم که حس نزدیکی با یه آدم میکنن حتی اگر اون نفر من نباشم اما برام درد داشت. من هیچوقت نتونستم اهمیتی که تو ذهنم بود رو به آدمایی که دوستشون دارم نشون بدم همیشه چندین قدم از چیزهای تو ذهنم عقب بودم و ذهنم رو سرزنش میکردم چون میدونستم حسرت میشن. همیشه لبخند میزدم و جوری رفتار میکردم انگار برام مهم نیست که حساب نمیشم اما این تیکه‌ی قلبم همیشه خالی میموند. خیلی سعی میکردم باهاشون صمیمی باشم اما اونا هیچوقت من رو صمیمی حساب نکردن پشیمون هم نیستم من تمام سعیم رو کردم و کسی که سعی من رو ندید اونا بودن.شاید اصلا بعد از چندماه فراموش بشم اما میدونم همیشه تو ذهن من جای اونا هست. ولی خب بخوام شرح فی الواقع بدم قلبم از این بی توجهی‌ها و حساب نشدن ها درد گرفته. قلبم از اهمیت دادن هایی که بی جواب میموندن کمی میسوزه و در آخر بازهم به آدم‌ها نه، به کسایی که دوستشون دارم فکر میکنم خیلی زیاد...