گویی دارد مرا توصیف میکند؛
«ارْحَمْ مَنْ رَأْسُ مَالِهِ الرَّجَاءُ وَ سِلاحُهُ الْبُكَاء.»
رحم کن بر کسی که سرمایه‌ای جز امید به تو ندارد و سلاحی جز گریه برایش نمانده.
بگذار قرارم با تو، بداهه بماند.
مرا به حساب و کتاب نسپار؛ که هیچ دوست ندارم چونان بزدلانی که منکر این و آنِ وجود خویش‌اند، حرف زدنم با تو را بالا و پایین کنم و پیش از لحظه‌ی مواجهه، به حنجره و قلمم افسارِ تاریخ بزنم تا مثلا خوشایند تو باشد.
حاشا و کلّا؛ که تو بنده‌ی تاریخ نیستی! حرف‌های تو، صداهای تو، و آن بی‌نظیر عطر شیداگرت، برون‌یابی‌شده‌ی هیچ نمودار مزورانه‌ی سرکوبگری نیست. تو سوژه‌ای برخاسته از برهم‌نهی‌های بی‌جهت داده‌ها نیستی؛ و تاریخ، نحیف‌تر و بی‌مایه‌تر از آن است که برسازنده‌ی حتی محوترین و مبهم‌ترین تجسم کودکانه از بند کفش تو باشد. تو امتداد تاریخ نیستی. تو انتهای تاریخ هم نیستی. هیچ‌چیزی برای تو، «داده» نیست.
بگذار تاریخ بزدلان، نام مرا هم جزء غالیانت ثبت کند.
من برای تو، جز بداهه نخواهم نواخت.
واله
