ای وجود! ای آنکه بر کرانه ابدی و ازلی سبب سازی و سبب سوزی ایستاده ای وردی بخوان شاید آنکه فرجی شد و توانستیم بایستیم توانستیم در برابر تندباد هایت دوام بیاوریم و زانو نزنیم بلکه توانستیم بگرییم و بایستیم و حال با این همه میدانم که اینها همه درد سوزناک توست که باید تاب آورد و آدمی واقع در چنین قصه ایست درد وجود...

مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت خرابم می‌کند هر دم فریب چشم جادویت پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم که جان را نسخه‌ای باشد ز لوح خال هندویت تو گر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی‌حاصل من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت _خواجه شمس الدین_

رنج گفتن سخنی که سخنِ سخن است کار فلسفه است.درست همانطور که حتی این جمله هم بازی لفظی به حساب می آید...

از یک انسان آخرالزمانی به یک انسان(نمیدانم لابد:)فرا آخرالزمانی در دبستان یادمان میدادند چطور نامه بنویسیم.مثلا برای دوستی که قرار است از خارج بیاید و اصفهان را ببیند.و نیز برای آیندگان و گذشتگان اما بحث هیچ کدامشان هیچ زمان خاصی نبود.این گذشته و آینده هم برایمان تنها مصدری بود به سان دیگر چیز ها.اما آینده ی واقعی چیزی واقعا عجیب و غریب تر است.این را اولین بار از جمعه ها فهمیدم.اصلا خوب شد بحث جمعه ها را پیش کشیدیم.برای اکثر افراد روزگار ما جمعه روزی است در میان روز ها اکثرا برای تفریح و انجام کارهایی که در طول هفته وقتشان نمی‌شده.اما من به عنوان کسی که نه تاریخ می‌نگارد نه هیچ شغل خاصی در هیچ جای دیگری ندارم میتوانم روز ها برایت از جمعه بنویسم.ما آخرالزمانی ها روز هایمان نام های مجزا ندارند.ما آنقدر با گذشته بیگانه ایم که هر روزمان قد یک سال ماجرا دارد.البته این تعجب ندارد وقتی با دو سه ساعت صبر آدم از قاره ای به قاره ی دیگر پرواز میکند و یا آنکه بدون طی این ساعات هم میتواند آنور آبی ها را در صفحه ای به تماشا بنشینید:تماشاخانه ی امروزی ها.و در راستا است که فردایمان هم چیزی نیست جز بیست و چهار ساعت بعد.ما چرخه ها را طی میکنیم و سر کردن با روز و شب برایمان تفننی شاعرانه است در انجمن های روشنفکری که قرار است بگوید ما کسی هستیم به جز بقیه و بله!فیلسوفیم یا شاعر یا نویسنده و یا نقاش و نشانی اش هم میشود فلان آهنگ هایی که گوش میدهیم یا کتاب هایی که دستمان میگیرم.که به گمانم هیچ یک نیستیم.وقتی در این بلبشوی چرخه گونه ی بی صنم با چرخ روزگار کار به «پایان» میرسد،کلمه ای که بیشتر از هر چیز با آن بیگانه ایم،بغضمان میترکد و اشک میریزم.به همه چیز متوسل میشویم تا آغاز بیاید:از جمعه به شنبه.و اهل درد جمعه ها را پاس میدارند.چرا که آخرین فریاد روز است در جان زمان برای ما.ما انسان های آخرالزمانی... _خط تیره_ جمعه،۶ مهر ۱۴۰۳

در آخر الزامان،فرج از ستونی به ستونی دیگر نیست.در آخر و زمان لحظه ها آنقدر با هم ناآشنایند که فرج از این جمعه تا آن جمعه است...

مش فارقة العالم يتكلم موت حر وما تعيشٌ مسلّم تلهم جيل ورا جيل يتعلم كيف يعيش ويموت لقضية «مهم نیست جهان چه میگوید،آزاده زندگی کن و تسلیم نشو و الهام بخش نسلی به نسل دیگر باش و به آنها یاد بده که چطور برای این قضیه زندگی کنند و بمیرند» تلک قضیة _مصطفی ابراهیم_

نمیدانم چطور باید تعریفش کرد.یا مثلا تصورش کرد.یا هیچ کدام از این افعال را کنار او قرار نداد.و در عین حال نباید جلوی گریه را گرفت.باید گذاشت اشک ها بیاید.باید همچنان به کسانی که با ما همسفر فلان خط اتوبوس اند نگاه کرد.باید نگاه خسته ی متصدی شارژ کارت اتوبوس را خریدار شد.باید همچنان در شهر قدم زد.به تنگنای بزرگراه ها نگاه کرد و فراخنای گوشه ها.باید به غربت شب ها نگریست.به فریاد صامت تلوزیون و حضور سیاه و سفید مان در خانه؛به میز هایی که بی برکت چیده می‌شوند.به شب های تاریک که چراغ های خاموش و روشن جای بیم موجش را گرفته.به صفحه ی موبایلمان که شبیه یک شاهد دائم الموجود در دادگاه حقوقی هر روزمان با استدلال های «از شیر مرغ تا جان آدمیزاد» از مایی که به حکم وفاداری به دین این روز ها نگاهمان را از نگاهش نمی‌گیریم.مایی که هیچ گاه به او خیانت نمی‌کنیم و هر دم با اوییم.مایی که قید همه ی منظره های عالم از کتاب تا رفیق ناب را زده ایم تا تنها به او نگاه کنیم.به پی دی اف کتاب ها و حساب کاربری رفیق نابمان که ممکن است حتی همین هم سیوش کرده باشیم.شاید با این تفاسیر_که تقدیر آنها را میان آن جمله و اینکه حالا دارم می نویسمش_بتوان گفت که شلیک راکت از غزه به سدیروت_که نمیدانم املایش درست است یا نه_تنها یک اتفاق نه چندان استراتژیک سیاسی و یا اکشن نیست.تحلیلگران با این اتفاق کاری ندارند.شاید این را حرکتی کودکانه و از سر احساس بدانند که اصلا خسارتی وارد نمیکند.اما دقیقا همین است که دارد اسرائیل را دیوانه میکند.نتانیاهو در دفترش نشسته و وقتی این خبر را میشوند با همان لهجه ی عبری میگوید:خدایا این ها چه شان شده؟چرا نمی‌روند بگیرند بخوابند؟چرا نمی‌روند با خیال راحت روی تخت خوابشان بخوابند؟البته شرایط «آنها» به قدری عجیب است که تخت خواب هم ندارند.به هر حال وضعیت تونل ها فرق میکند.اصلا آنها زیر زمین چه میکنند؟اگر من به جای نتانیاهو بودم همین قدر هم دوام نمی آوردم.چرا که «اینها» با سربند های سبزشان در این تونل ها چه میکنند؟نتانیاهو بیشتر از آنکه نگران مواضع سیاسی و تسلیحات جنگی باشد نگران آنهایی است که در تونل ها راه میروند.آنهایی که روی زمین آرام نگرفته اند و مستانه به دل خاک زده اند.آنهایی که شب را نمی‌توانند در گوشی موبایلشان بگذرانند.نه!گمان نکنید حوصله شان سر رفته و کار بهتر از پرتاب راکت نیافته اند.آنان شب را پاس داشته اند و اسرائیل را حساب کاربری استعماری بد و زشت نداشته اند.گویا ابتدا گوشی شان را پس از حذف اینستاگرام خاموش کرده اند و بعد هم تلویزیون را و بعد هم همه چراغ ها را.شب بوده است و تنها پرتاب راکت این شب را روشن می کرده.این است حوالت تاریکی که آن را نمی‌بینیم.

اینجا شب است و من اندر مکان شب روا یا رب تو این چه جفای جان گشایی است؟! _سفر آمریکا_ «جلال آل احمد»

وزیر جنگ اسرائیل:پرونده ی سنوار را بستیم پیوست:پرونده تازه باز شده است