ترجمه و توضیح تصویری نهج البلاغه - حکمت شماره 9 #نهج_البلاغه #ترجمه_وتوضیح_تصویری_تفسیروتدبر ☑️مناسب برای حفظ #نهج‌البلاغه ☑️مناسب برای آشنایی با زبان عربی نهج البلاغه ☑️مناسب برای اساتید و نهج البلاغه آموزان گرامی 📌تفسیر_قطره ای #نهضت_جهانی_نهج_البلاغه_خوانی ┏━━━━━━━━🌺🍃━┓ @KhatmeNoor #کانال_قرائات_تجوید_حفظ_تفسیر ┗━━🍃🌺━━━━━━━┛

💫 راه اثر پذیری از #قرآن چیست؟ 👈🏻 اگر کسی اینگونه قرآن بخواند، دیگر قرآن را رها نخواهد کرد ... #تصویری استاد #پناهیان ✅ پیشنهاد دانلود👌👌👌 ┏━━━━━━━━🌺🍃━┓ @KhatmeNoor #کانال_قرائات_تجوید_حفظ_تفسیر ┗━━🍃🌺━━━━━━━┛

#نجوای‌مهدوی خدا کند که به رسم محبّت زهرا همیشه در به در صاحب الزّمان باشیم توئی توصاحب دنیا که صاحب ماباشی امام ما شده ای تا مراقب ما باشی ‌‌‌‌‌‌ ‌#شب‌بخیرمولای‌‌من #اللهم‌عجل‌لولیک‌الفرج #شبتون‌مهدوی ┏━━━━━━━━🌺🍃━┓ @KhatmeNoor #کانال_قرائات_تجوید_حفظ_تفسیر ┗━━🍃🌺━━━━━━━┛

‏#دقایقی_با_شهدا بنام خدا شهیدامروزشهیدمحمدمهدوی،شهیدی که با لباس وغسل شهادت به استقبال شهادت رفت...

✨بسم‌الله الرحمن الرحیم ✨ 💟کلام شهید مي گفت: هر كاري مي خواهم بكنم اول نگاه مي كنم ببينم امام زمان (عج) از اين كار راضيه؟ چه دردي از درد امام زمان (عج) دوا مي شود ؟ مي گفت :اگر مي بينيد امام زمان (عج) از كاري ناراحت مي شود ، انجام ندهيد .☝🏻 #شهید محمد مهدوی 🌷شهادت ۱۳۸۷ انفجار تروریستی حسینیه سیدالشهدا شیراز 📙برگرفته از کتاب کد ۸۲. اثر گروه شهید هادی

باهوش است و پر جنب و جوش، همه جا می‌درخشد، نمره اول کلاس است، چه کلاس درس و چه کلاس زندگی، روز‌های بسیاری را با صدای روضه و صوت قرآن از خواب برخاسته، همین است که جان و وجودش با کلام وحی خو گرفته و دل در گرو عشق اهل بیت دارد. نه به اسم که به رسم هم تالی تلو معصوم شده، تمام هم و غمش نشر معارف الهی و کمک به مستمندان است، خود را فدایی امام حسن (ع) می‌داند و غربت حضرت دلش را به درد آورده. آن‌قدر صبور است که توهین‌های معلمش به شال و لباس عزای مولایش هم او را از مسیر حق منحرف نمی‌کند و دندان بر جگر می‌گذارد و اعتراضی نمی‌کند. محمد آنقدر در حق ذوب شده که شنوای اسرار می‌شود، مستجاب الدعوه شده و با ایمان کامل شهادتش را طلب می‌کند، دعایش را پذیرفته می‌داند و با غسل و لباس پاکیزه به دیدار حق می‌شتابد و در ۲۴ فروردین سال ۱۳۸۷ در خانه مولایش حسین (علیه‌السلام) و در حین عزاداری، توسط منافقان کوردل به آرزویش می‌رسد... آنچه گفتیم قطره‌ای از زندگینامه پربار شهید حادثه تروریستی شیراز، شهید محمد مهدوی است، جوانی که حیات و مماتش پر از درس و عبرت است. برای همین هم مهمان خانه این شهید گرانقدر در میدان پارسه، بلوار پاسارگارد شیراز شدیم تا حقایق بیشتری را از زبان مادر شهید بشنویم... هوش سرشار بنده چهار فرزند دارم. محمد فرزند نخستم و متولد هفدهم بهمن ۱۳۶۶ بود. او دانشجوی مهندسی نفت دانشگاه پردیس صدرا، دانشجوی مدیریت صنعتی پیام نور و دانشجوی تفسیر علوم قرآنی غدیر بود. پسرم همزمان سه رشته را با هم می‌خواند و در کنار درس و دانشگاه، تدریس خصوصی داشت و کار‌های فرهنگی می‌کرد. محمد از کودکی پسر باهوش و پرجنب و جوشی بود. وقتی وارد مدرسه شد و من پیگیر وضعیت درسی او می‌شدم معلم‌هایش می‌گفتند محمد نگو بگو کامپیوتر. در صورتی که به خاطر شیطنت‌هایی که در خانه داشت فکر می‌کردم سر کلاس هم یک جا نمی‌نشیند که درس را گوش بدهد. معلم‌هایش می‌گفتند او یکی از بهترین دانش‌آموزان ما است هم از لحاظ درسی و هم ادب. همه معلم‌ها قبولش داشتند و می‌گفتند تا درس را می‌گوییم او دریافت می‌کند و از نظر اخلاقی هم از او راضی بودند. در مسابقات احکام و قرآن هم شرکت می‌کرد و همیشه اول می‌شد. محمد از دوره دبیرستان کار‌های فرهنگی را آغاز کرد، او به پدرش می‌گفت: من را حلال کنید، از پول توجیبی که هر ماه به من می‌دهید خرج کار‌های فرهنگی می‌کنم، ثوابش را هم به پدر و مادرتان هدیه می‌کنم. من بچه‌های مدرسه را با خودم می‌آورم حسینیه پای سخنرانی‌های آقای انجوی تا آنهاهدایت شوند.

درس می‌خوانم که دیگر فقیر نداشته باشیم‌ می‌گفت: می‌خواهم بروم مهندسی نفت بخوانم به خاطر اینکه بتوانم در سفره فقرا نان بگذارم. می‌گفت؛ اگر پول نفت بیاید سر سفره فقرا و مستمندان، دیگر فقیری در کشور باقی نمی‌ماند. من می‌خواهم دکترای نفتم را بگیرم و به مستمندان و مستضعفین خدمت کنم. او هم زمان با درس خواندن در دانشگاه، حساب دیفرانسیل و حسابان و فیزیک و شیمی‌تدریس می‌کرد و همراه با تدریس کار‌های فرهنگی می‌کرد. یک بار گفت: من هر روز یک ساعت و نیم با هر دانش‌آموز کار می‌کنم، بعد هم نیم ساعت از وقت خودم می‌گذارم و کار فرهنگی می‌کنم. درآمد کارش را هم برای ایتام خرج می‌کرد، بعضی را که خودش می‌شناخت می‌رفت و کمک می‌کرد، بعد از شهادتش تعدادی از آن‌ها آمدند و گفتند که ما را مشهد می‌برد و به ما کمک می‌کرد در صورتی که ما اصلا خبر نداشتیم. مقداری از درآمد را هم به من می‌داد و می‌گفت: به کسانی که می‌شناسی کمک کن. من می‌گفتم: همه این پول را برای کمک به دیگران نگذار، مقداری را هم پس انداز کن. می‌گفت: من الان نیاز ندارم، خدا نماز فردا را از من نخواسته که من روزی فردا را از او بخواهم. باید در راه خدا نفاق کنم. یک روز دیدم خیلی خوشحال است، گفت: یکی از دانش‌آموزانم هیچ اعتقادی به خدا و ائمه نداشت، رفته بودم منزلشان که دیدم یک سگ وارد اتاقش شد، من خودم را جمع کردم و گفتم: این سگ نباید اینجا باشد، شما می‌دانید که نجس است، شما نماز می‌خوانید و مسلمان هستید. نماز را که گفتم: به فکر فرو رفت، متوجه شدم اصلا آن‌ها نماز نمی‌خوانند و نماز جایگاهی در خانواده آن‌ها ندارد. گفتم: می‌خواهی نماز بخوانی؟ گفت: بله. می‌توانید بیشتر برایم توضیح بدهید؟ من با او صحبت می‌کردم و احکام را برای او می‌گفتم. تا اینکه یک روز دیدم وقتی اذان گفتند یک سجاده بزرگ به اندازه اتاقش پهن کرد، گفتم: این چیست؟ گفت: شما گفتید که سگ نجس است و فرش‌های ما هم دستبافت است و نمی‌شود آن‌ها را شست. من به پدر و مادرم گفتم: که من راهم را انتخاب کرده‌ام و می‌خواهم نماز بخوانم. خدا این معلم را سر راه من قرار داده که بتوانم راهم را پیدا کنم. رفتم یک سجاده گرفتم که کل اتاقم را بپوشاند و وقتی می‌خواهم نماز بخوانم مشکلی نباشد. محمد خیلی خوشحال بود که توانسته این جوان را به اینجا برساند. این‌ها فقط لطف خدا و ائمه بود، برکت همان مراسم‌های مذهبی بود که در خانه برگزار می‌شد. هر کس در این مسیر حرکت کند خدا او را یاری می‌کند. رفاقت با شهدا محمد برای شهدا هم کار می‌کرد. با دوستان خود خاطرات شهدا را جمع می‌کرد. یکی از آن‌ها عبدالحمید حسینی بود. ما فکر می‌کردیم ایشان سید هستند و تصویر ایشان را سر سفره هفت سین گذاشته بودیم، محمد سر سفره هفت سین با ایشان آشنا شد و تصمیم گرفت کتابی برایشان بنویسد. او دست به قلم بود، شاعر و نخبه هم بود و خدا همه خوبی‌ها را در وجود او قرار داده بود، تنها اخلاص او بود که خدا به او اینقدر نظر داشت. محمد فقط برای رضای خدا کار می‌کرد. وقتی پولی می‌داد ببرم مسجد و به نیازمندان کمک کنم و برمی‌گشتم می‌گفتم: که نیازمندان چقدر خوشحال شدند. می‌گفت: مادر دیگر این را نگو این پول مال من نبوده، بگویی عجب من را می‌گیرد. می‌گفت: نگو تا از ذهنمان هم نگذرد، چون شاید یک لحظه فکر کنم که من کاری کرده‌ام. با اینکه جز من و محمد کسی از این کار خبر نداشت. شاعر اهل بیت بود مخصوصا برای امام حسن مجتبی (علیه‌السلام). همیشه می‌گفت: امام حسن (ع) خیلی غریب و مظلوم بودند. می‌گفت: اینکه انسان در خانه خودش هم غریب باشد و با همسرش اینقدر غریب باشد خیلی سخت است. او همیشه می‌گفت: من فدایی امام حسنم و اگر من شهید شدم روی قبرم بنویسید فدایی امام حسن. تا حسن کریم مونه آره ما همه گداییم آره ما همون کسیم که دنبال نون و نواییم.

لباس شهادت محمد هر سال زمان تحویل سال حرم آقا امام رضا (علیه‌السلام) بود. چون خیلی به حضرت علاقه داشت. او همیشه آن حالت روحانی را داشت؛ اما زمانی که از مشهد برگشت حال دیگری داشت. پای سفره نشسته بود، برادر محمد می‌گفت: مامان این پسرت روحش رفته و تنها جسمش در کنار ماست. اصلا یک جور دیگر شده. محمد یک هفته قبل از شهادتش رفت لباس خرید. همیشه با پدرش برای خرید لباس می‌رفت. این بار خودش رفته بود خرید و یک دست لباس خاکی خریده بود. او همیشه یک پیراهن سفید می‌پوشید به همراه شلوار پارچه‌ای، پیراهنش هم همیشه روی شلوارش بود. وقتی لباس‌های جدیدش را پوشید پدرش گفت: به به چه لباس قشنگی، چقدر هم به تو می‌آید، مثل اینکه تیپت را عوض کردی. گفت: این لباس خاصی است. گفت: یعنی چه؟ گفت: لباس شهادت است. پدرش گفت: کو شهادت کو جنگ؟ گفت: خدا بخواهد باب شهادت را باز کند می‌کند. یک زمانی می‌گفت: اگر فرشته‌ها بگن چی می‌خوای از خدا می‌گم شهادت شهادت همه آرزومه، شهادت شهادت رویای ناتمومه. همیشه این را می‌خواند و مداحی می‌کرد. در میلاد ائمه خوشحال بود و شیرینی می‌داد و در شهادتشان حزن داشت و مشکی می‌پوشید و می‌گفت: آجرک‌الله یا بقیه‌الله. پدرش جبهه رفته بود، محمد به پدرش می‌گفت: متاسفم برایت چکار کردی که به شهادت نرسیدی؟ می‌گفتم: مادر اینطور نگو اگر پدرت شهید شده بود الان شما کجا بودید؟ می‌گفت: خب نباشیم ما برای پدر چکار کردیم؟ مستجاب‌الدعوه شده بود یک بار روی مبل دراز کشیده بود، به من گفت: یک لحظه بیا. می‌خواست بگوید، اما وابستگی من را به خودش می‌دانست، فقط گفت: مادر هرکه را اسرار حق آموختند مهر کردند و دهانش دوختند‌ می‌گفتم: خدایا چرا این حرف را می‌زند. می‌گفت: مامان فکر نکن، چون در خانه ات کلاس قرآن برگزار می‌شود و مراسم داری و در خانه‌ات باز است و با خدا دوست هستی خدا با تو کاری نداردها! نه هر چه به خدا نزدیکتر بشوی بلا‌ها بیشتر است. شما خطبه و زیارت حضرت زینب سلام‌الله علی‌ها را می‌خوانی، حضرت زینب آن زمان که یزید گفت: ببین خدا با برادرت و خاندانت چه کرد، به یزید چه گفت؟ گفتم: فرمودند مارایت الا جمیلا. گفت: یعنی چه؟ گفتم: یعنی همه را زیبا دیدم. گفت: خب پس شهادت زیباست. گفتم: خب چرا این را به من می‌گویی؟ گفت: هیچ، فقط خواستم ببینم معانی این خطبه را هم می‌خوانید، اینکه حضرت زینب (س) شهادت را چگونه دیده. گفتم: بله. بعد گفت: مامان من مستجاب‌الدعوه شدم. گفتم: یعنی چه؟ گفت: هر چیزی از دلم گذر می‌کند سریع اجابت می‌شود. حالا نمی‌دانم جزو آن عده‌ای هستم که خدا به فرشته‌ها می‌گوید زود دهانش را ببندید که دیگر صدایش را نشنوم یا اینکه خدا به من لطف کرده که هر چه از او می‌خواهم زود به من می‌دهد. گفتم: خوش به سعادتت برای من دعا کن. گفت: شما هم برای من دعا کن. با شهدا نماز شب می‌خواند آن روز با همان عرقی که خریده بود برایش شربت درست کردم. دستم را که دراز کردم شربت را به او بدهم از دلم گذشت که این شربت شهادت است که به او می‌دهم. یکدفعه دستم را به دندان گرفتم و گفتم: این چه حرفی است که من زدم. محمد شربت را خورد و رفت منزل آیت‌الله حقیقت. محمد جمعه‌ها می‌رفت مراسم مرحوم آقای حقیقت، کلا به یک جلسه سخنرانی اکتفا نمی‌کرد و چندین مراسم می‌رفت، شب زنده داری با شهدا، نماز سر مزار شهدا می‌خواند، می‌گفتم: شب‌ها دارالرحمه نرو، می‌گویند شب‌ها در قبرستان نمانید، خوب نیست. می‌گفت: شهدا زنده هستند، آن‌ها با من ذکر می‌گویند و نماز شب می‌خوانند. اینقدر به شهدا نزدیک شده بود. محمد مسئول واحد شهدای کانون رهپویان هم بود. یک روز آمد گفت: شهدا من را دعوت کرده‌اند گفتم: چرا؟ گفت: مسئول واحد شهدا شده ام، دعا کن بتوانم کاری برای شهدا انجام دهم.

حنابندان در شب شهادت! گفت: می‌روی مسجد برایم دعا کن. گفتم: چه دعایی بکنم؟ گفت: بگو خدا حاجت محمد را بده. گفتم: ان شاءالله خدا حاجتت رو بده. من نمازم را خواندم، بعد که می‌خواستم بیایم بیرون در مسجد را گرفتم و گفتم: یا صاحب الزمان (عج) اینجا به نام شماست، من نمی‌دانم حاجت محمد چیست، شما از خدا بخواهید که حاجتش را بدهد. این جریان گذشت تا اینکه شب شهادتش رفت اتاقش که بخوابد، ساعت حدود ۱۲ بود که به پدرش گفت: بیا در اتاق من. پدرش رفت و محمد در اتاق را بست. فکر می‌کنم می‌خواست به او بگوید اتفاقی در راه است؛ اما تنها یک سؤال شرعی پیش پا افتاده پرسید. پدرش گفت: خودت عالم هستی این سؤال چیست که از من می‌پرسی؟ پدرش که داشت می‌آمد بیرون گفت: بخواب فردا می‌خواهی بروی دانشگاه بیدار نمی‌شوی. محمد هم آمد روی پله جلوی اتاقش ایستاد و گفت: من می‌خواهم فردا شب حنا ببندم. پدرش گفت: حنا؟ گفت: بله. پدرش گفت: حنا موهایت را قرمز می‌کند. گفت: حالا من می‌بندم اگر بد شد شما نگذارید، حنا ثواب دارد. من گفتم: من فردا شب حنا را برایت آماده می‌کنم. گفت: دستت درد نکند. محمد رفت خوابید و فردا صبح زود بیدار شد و با پدرش صبحانه خورد و همان لباسی که گفته بود لباس شهادت است پوشید، خداحافظی کرد و رفت. بعد هم کلاس خصوصی داشت و، چون راه دانشگاه هم از منزل دور بود معمولا همان جا ناهار می‌خورد؛ البته به دلایلی غذای سلف را نمی‌خورد، می‌رفت یک نان سنگک و یک کاسه ماست می‌خرید و می‌خورد. قضیه سلف هم از این قرار بود که، چون بچه‌ها گفته بودند که غذای سلف خوب نیست نمی‌رفت آنجا غذا بخورد. یک روز گفت: مامان من رفتم ناهار دانشگاه را خوردم و خیلی هم خوب بود، رفتم به بچه‌ها گفتم: غذا که خوب بود چرا اینقدر ناشکر هستید، بچه‌ها گفتند غذا چه بود؟ گفتم: ماهی‌پلو بود. بچه‌ها تعجب کردند و گفتند اصلا امروز غذا ماهی نبوده. بعد یک روز رفتم سلف و پرسیدم قضیه آن غذا چه بود؟ گفتند ما غذای اساتید را به شما دادیم. من هم خیلی ناراحت شدم و گفتم: من هم دانشجو بودم و شما من را مدیون کردید. محمد آمده بود و سریع رد مظالم داده بود، گویا یکی از آشنا‌ها محمد را دیده بود و رو حساب ارادتی که به او داشت غذای اساتید را به او داده بودند. بعد از آن محمد دیگر سلف نرفت، می‌گفت: نمی‌خواهم مدیون شوم. خواب کبوتر پرپرشده معمولا وقتی محمد می‌رفت من دیگر نمی‌خوابیدم، می‌رفتم و برای برادرش که برای کنکور درس می‌خواند صبحانه و میوه می‌گذاشتم که خوابش نبرد و درس بخواند؛ اما آن روز وقتی رفتم اتاق محمد، دراز کشیدم و خوابم برد. خواب دیدم که یک کبوتر سفید در حیاط خانه پدرم پرپر شده و کل حیاط از پر سفید پوش شده و کبوتر هم وسط این پر‌ها افتاده، بالش شکسته و گردنش خم شده. دو دستم را بردم زیر بدن کبوتر و آن را بردم در بالاترین نقطه پشت‌بام خانه گذاشتم. در خواب می‌گفتم: چه کسی با تو طفل معصوم این کار را کرده، اینجا می‌گذارمت تا بیایند به تو کمک کنند. وقتی کبوتر را گذاشتم از خواب بیدار شدم و خواب را هم از یاد برده بودم. غسل شهادت در روز آخر محمد هر روز غسل شهادت می‌کرد. روز آخر هم رفت حمام و برگشت و لباسش را پوشید و باز هم برادرم گفت: چه لباس قشنگی. محمد جلوی پیراهنش را گرفت و گفت: دایی این لباس شهادت است. اگر هم شهید نشدم لبنان می‌روم. حالا برادرم مدام می‌گوید‌ای کاش در آن لحظات از او فیلم می‌گرفتم، انگار ما خواب بودیم و نمی‌دانستیم او چه می‌گوید.