از تک‌تکتون متنفرم. از دونه به دونه لایکایی که پای پستای براندازی می‌زنید متنفرم. از اون لب و دهنتون که باز میشه به فحش دادن و تقصیر نظام انداختن متنفرم. از وجود نحس‌تون که کشورمو به اینجا کشونده متنفرم. از هر کلمه‌ای که گفتید و دلمو سوزوند متنفرم.....

تا قبل از اینا فکر می‌کردم شما هم آدمید. فکر می‌کردم اعتراض مسالمت‌آمیز دارید. فکر می‌کردم احمقید و میشه باهاتون راه اومد. از اینجا به بعد سکوت ما فقط احمق جلوه دادنِ خودمونه

شروع کنید. برید همه‌جا بگید اینم کار نظامه اصلا برید بشینید بگید چون آخوند بوده حقش بوده منطقی به‌نظر می‌رسه نه؟

انسانیتتون چشم دنیا رو کور کرده ...

سردرد بهترین رفیق صمیمی‌م بود چون هیچوقت منو رها نکرد.

دو دقیقه میری‌ اینستاگرام ، عفت کلامت رو از دست میدی و برمی‌گردی.

- نیازمندِ یه نماز شکسته بین راهِ مرز تا سامراء ، توی اتاقک سربازای نگهبان ، با ترس و لرز از جنگ‌زدگی اطرافش و تاریکیِ هوا ولی با قوتِ قلب شدید ، نیازمندِ اینکه برگردم به اون لحظات .. :).

- تو چه کردی با من ؛ که طلسمَم در تو؟

بعضی حرفا هست تا روی زبونم میاد که بهت بگم ، ولی خودمو کنترل می‌کنم یه‌وقت ازشون باخبر نشی و ناراحتت نکنه اینجور وقتا خودم دلم برا خودم می‌سوزه.

من اینجوری‌ام که آخرش یا بخاطر سردرد می‌میرم یا بخاطر نگرانی از این دو حال خارج نیست.

نه، از این دو حال هم خارجه خدا دستش بازه برای کُشتن من ممکنه از حرص و عصبانیت بمیرم.

با همه‌ی وجود نیاز دارم یکی بیاد بهم بگه میدونم چه روزای سختی رو داری می‌گذرونی و چه‌قدر خسته میشی، نیاز دارم یکی بیاد دلگرمی‌م باشه که همه‌چی درست میشه و تهش قشنگه، یکی که بهم بگه دمت گرم که اینقدر صبوری..