مزخرفه، منو تویی که ساعتها باهم حرف میزدیم الان حتی به اندازه چند دقیقه هم نمیتونیم با همدیگه حرف بزنیم، همه چی تغییر کرده.

بعضی وقتا با ادمایی حرف میزنیم که یک بار هم از نزدیک ندیدیمشون ولی اونقدر از کسایی که دور و اطرافمون هستن بهمون نزدیک ترن که دلمون میگیره از دوریشون انگار اونا بیشتر حواسشون بهمون هست انگار واقعاً باهاشون زندگی کردیم درسته دورن ولی فقط کافیه چشمامونو ببندیم تا حسشون کنیم. کاش هیچ وقت دور نبودن.

من⁩ ⁦ ابراز ⁦ احساسات⁩بلدنیستم⁩ولی میتونم ساعتها بشینم به روزمرگیات، به اینکه امروز چی خریدی، چی پوشیدی، چه احساسی داشتی، دلیل خنده و ناراحتیات چی بوده گوش کنم و بازم از شنیدن صدات سیر نشم.

این نیز بگذرد هایی که میگفتیم،عمرمون بودا.

نوعی غم ناشناخته تو وجودمه،بیانش سخته،تحملش سخت‌تر.

ادما بخشیده میشن ولی جایگاهشون دیگه بهشون پس داده نمیشه.

نه بلد بودی واقعا بمونی نه الان بلدی واقعا بری.

_

از من استخوان هایی میماند که تورا دوست داشتند.

ولی من همیشه بین خنده و شوخیام گفتم که از زندگی خسته شدم.

‏دور بغضم گلو کشیدم.

من همیشه روزایی که حالم خیلی خوبه اخرش عمیقا غمگین میشم و حس میکنم همه اون خوشحالیا پوچ و بی‌معنی بودن ، میرم تو خودم ، ساکت میشم و دیگه نمیخوام با کسی حرف بزنم.