_

از من استخوان هایی میماند که تورا دوست داشتند.

ولی من همیشه بین خنده و شوخیام گفتم که از زندگی خسته شدم.

‏دور بغضم گلو کشیدم.

من همیشه روزایی که حالم خیلی خوبه اخرش عمیقا غمگین میشم و حس میکنم همه اون خوشحالیا پوچ و بی‌معنی بودن ، میرم تو خودم ، ساکت میشم و دیگه نمیخوام با کسی حرف بزنم.

من حس میکنم بضی ادما هستن که هر بار نگاشون میکنی بهت یاداوری بشه که حواست باشه مثل اونا نشی.

حقیقتش میتونم فراموشش کنم ولی هیچ موضوع زیباتری جز اون برای فکر کردن پیدا نمیکنم.

میدونم نباید نسبت به اتفاقای غم انگیزی که اطرافم میوفته بی‌تفاوت باشم اما خیلی وقته غمام از سرمم رد شده و حس میکنم هر لحظه و هر ثانیه از زندگیم دارم غم و نفس میکشم پس ازتون میخوام عذرمو بپذیرید.

کاش وقتی ناراحت و عصبیم داد بزنم ، بگم ناراحتم ، اصلا گریه کنم ، بهونه بگیرم ، بگم بغل میخوام ولی منه احمق فقط تلخ میشم انقدر که همرو از خودم میرنجونم.

درد . . . نه تنها به استخوان رسیده ، بلکه از ان عبور کرده وارد خونمان شده و با هر تپش ، در تک تک سلول هایمان جریان پیدا میکند ولی هنوز سرپاییم انگار محکومیم به زنده ماندن.

_

اونیکه دلبسته ادمای جدید نمیشه، بی‌عاطفه نیس، خسته‌س.