حقیقتش میتونم فراموشش کنم ولی هیچ موضوع زیباتری جز اون برای فکر کردن پیدا نمیکنم.

میدونم نباید نسبت به اتفاقای غم انگیزی که اطرافم میوفته بی‌تفاوت باشم اما خیلی وقته غمام از سرمم رد شده و حس میکنم هر لحظه و هر ثانیه از زندگیم دارم غم و نفس میکشم پس ازتون میخوام عذرمو بپذیرید.

کاش وقتی ناراحت و عصبیم داد بزنم ، بگم ناراحتم ، اصلا گریه کنم ، بهونه بگیرم ، بگم بغل میخوام ولی منه احمق فقط تلخ میشم انقدر که همرو از خودم میرنجونم.

درد . . . نه تنها به استخوان رسیده ، بلکه از ان عبور کرده وارد خونمان شده و با هر تپش ، در تک تک سلول هایمان جریان پیدا میکند ولی هنوز سرپاییم انگار محکومیم به زنده ماندن.

_

اونیکه دلبسته ادمای جدید نمیشه، بی‌عاطفه نیس، خسته‌س.

زندگی از اونجایی سخت شد که برای عادی‌ترین خواسته‌هامون کلی صبر کردیم و وقتی بهش رسیدیم هیچ حسی نداشتیم!

‏لانگ دیستنس اینجوریه که پشت چت یا ویدئوکال کلی میخندی و خوشحالی ولی تلفنو که قطع میکنی یه نگاه به اطرافت میندازی و‌ نبود اون ادمو با تمام وجود حس میکنی.

مشکل اینجاست که فکر میکنید همیشه گزینه بهتری هم هست! برا همینه قدر هیچکس و هیچ چیز رو نمیدونید.

‏نسل ما با سیگار و دیازپام و کدئین بیشتر خوابیده تا با معشوقش.

اگه روزی برگشت نبخشش؛ بزار اونم مُردن در حین زنده بودن رو تجربه کنه.

بعضی وقتا فکر میکنم فقط زدن یه ادم اونم در حد مرگ‌میتونه ارومم کنه. یعنی فکر نمیکنم مطمئنم که همینه.