داشتم فکر میکردم بضیامون خیلی بی‌رحمانه داریم یه درداییو تحمل میکنیم ، دردایی که خیلی بزرگ تر از قد و قواره ماست ، هیچوقت حق انتخابی براشون نداشتیم ، زورشون خیلی بیشتر از لبخندامونه ، دردایی که هر بار از خودت میپرسی چرا من!؟ و هر بار جوابی که هیچوقت پیداش نکردی غمگین و غمگین ترت میکنه.

ما در نسلی زندگی میکنیم که مردم همدیگرو نادیده میگیرن تا توجه همو جلب کنن.

دستامون نه، ولی زبونمون الوده به خون کساییه که با حرفامون کشتیمشون.

ادما به اندازه غم هاشون پیر میشن نه به سن و سالشون.

تنها چیزی که تو زندگیم به صورت تخصصی بهش تسلط دارم ، انتخاب ادمای اشتباه برای دوست داشتنه.

اگر میفهمیدی وقتی باهات حرف میزنم چقدر تلاش میکنم که عادی به نظر برسم و نفهمی چقدر دستام میلرزه و تپش قلب دارم هیچوقت نمیگفتی برام اهمیتی نداری.

گاهی با حرفایی بقیه رو دلداری میدیم که دیگه خودمونم باورشون نداریم.

بی‌رمق‌تر از همیشه بی‌روح‌تر از همیشه بی‌جون‌تر از همیشه بی‌حسی مطلق از الان برا همیشه.

_

احساس میکنم دیگه فهمیده نشدن جزئی از من شده(:

دارک ترین قسمت داستان اونجاست که صمیمی ترین رفیقامم حریفم نشدن سر فراموش کردنت.