دوس ندارم کسیو از دست بدم ولی اگه کسی بخواد از دستم بده خیلی کمکش میکنم،
خیلی خیلی زیاد.
من موقعی که باید ناراحتیمو نشون میدادم خندیدم.
موقعی که باید میرفتم یه دلیل برای موندن پیدا کردم.
موقعی که باید جا میزدم اصرار کردم که حتی خستهام نشدم.
موقعی که نیاز به کمک داشتم وانمود کردم همه چیز روبه راهه.
من از یه جایی به بعد دیگه خودم نبودم ولی مشکل این نیست؛ مشکل اینه الان که میخوام خودم باشم کسی باورش نمیشه.
شما بیا جای من زندگی کن اگه تونستی خوشحال باشی من قول میدم تا اخر عمرم دیگه غصه نخورم(:
واقعیت اینکه حرف زدن از غصهها چیزی ازش کم نمیکنه که هیچ، یه عذاب وجدان و پشیمونی هم میاد روش.