مجبورم که درستش کنم ، من همیشه مجبور بودم ، مجبور به صبر ، تحمل ، سکوت ، قسمت سخت ترش اونجاس که مجبورم خودمو نگه دارم با تمام سنگینی که رو دوتا کتفمه ، تا یه وقت این زانوها خم نشه ، بگن عه!؟ دیدی چه زود جا زد! دیدی نخواست!؟ولی من خواستم ، به خدا که دارم تمام زورمو میزنم که زانوهام خم نشه ، ولی توانی دیگه نمونده ، صبری نمونده ، به قول آریانفر؛ من مجبور بودم چون راهی نبود که بخوام ازش برم . یه راه نبود و یه چاه ، دوتا چاه بود.

از ما که گذشت! به شما اگر رسید، به جای ما روزی هزار وعده دوستش داشته باشید.

برایِ تو چه بگویم!؟ بگویم زخمم آنقدر عمیق شده که میتوان در ان درختی کاشت!؟ بگویم غمگینم و مرگ کاری نمیکند!؟

کاش مردن فقط همون یکباری بود ک میذارنمون زیر خاک.

مرامی یه دو نفر میدید هیچ؟

مفت بزرگ نشدیم ک اینقد راحت زیر پاتون کوچیکمون میکنید.

سکوت نباشید.

کاش وقتی غم میاد سراغتون یاد من نیوفتید(:

جدیدا تنها راهی که دارم سکوت کردنمه ، نه میتونم از چیزایی که تو ذهنمه حرفی بزنم ، نه از اتفاقایی که پشت هم داره میوفته فوت عزیزم رفتن یه بیمعرفت بحث با رفیق همه چی درهم شده ، هیچی رو اصول خودش پیش نمیره و داره بهم بیش از اندازه فشار میارن ، از چیزی که تو ذهنمه میترسم ، دست به کاری بزنم که نباید . . .

دنبالم نگرد من خودمم خودمو پیدا نمیکنم.

شَرحی زِ حال و حالی زِ شَرح نیست.

زِ وقتی که رفتی شکسته بالم.