‏بیشتر ادما فقط ضربه هایی که خوردن رو یادشونه، نه ضربه هایی که زدن.

اونیکه همیشه کوتاه میاد اخرش یه روز بلند میشه میره.

دوسم داری یا نه!؟ یه سوال چرته که فقط شمارو کوچیک میکنه،اگه حسش نمیکنین زودتر جمع کنین برین.

دلم میخواد برم زیر پتو یه موزیک پلی کنم و فقط اشک بریزم، اینروزارو تو دفتر خاطراتم بدترین روزای زندگیم ثبت میکنم، اینروزا بدتر از هر روزین، غم انگیز تر از هرروز و مزخرف تر از روز قبل، همه چیز بهم ریخته و منم توان جمع کردنشو ندارم، یه بغض شدم کنج این خونه و توان هیچ کاریو ندارم، امیدوارم هرچه زودتر این روزای سمی تموم شه.

‏نوشتم: «انگار گاهی یادت میره که گفت‌وگو مجازیه اما من واقعی‌ام! یه ادم این‌ور خطه» نوشتم و پاک کردم.

بیا برگردیم به اون شبی که برای بار اول باهم حرف زدیم.

_

همه ب ادمای اطرافشون میگن کاش زودتر پیدات کرده بودم من باید ب ادمای اطرافم بگم کاش اصن نمیشناختمت.

همونجا که دارم واسه یه لحظه حرف زدن باهات پر پر میزنم، همونجا که دارم واسه تو تمام ادمای زندگیمو از دست میدم، همونجا که وجودت داره تیکه تیکم میکنه، همونجا که باعث شدی از خودِ احمقم متنفر شم، همونجا که با وجود همه اینا، حتی نگامم نمیکنی؛ دقیقا همونجا حالم ازت بهم میخوره‌.

نمیدونم چرا ولی هرچقدم بخای بیخیال همه چیز بشی و به راهت ادامه بدی، بازم یچیز هست که از پا درت بیاره.

کاش میشد لاشی پسند نباشیم.

هیچوقت ما ادمای خوبی نبودیم همیشه تظاهر میکردیم و هرچقدر نقشمون رو پر رنگ تر بازی میکردیم بیشتر میتونستیم ادمارو گول بزنیم و تسلط بهتری داشتیم،هرکی دایره الغات بهتری داشت تو جذب کردن ادما موفق تر بود،کسی که نرم تر صحبت میکرد دیگران بیشتر دوسش داشتن ،افراد دیگه هم بودن چون با کسی صمیمی نمیشدن و سرشون تو کار خودشون بود و اجتماعی نبودن فکر میکردن ادمای مزخرفین،هرکسی هر طوری بود داشت نقششو بازی میکرد،نیومده بودن ادمارو گول بزنن اما اینطور بنظر میرسید،هرکسی یه نقشی رو بازی میکرد،بعضی ها نفرت انگیز بودن و بعضی ها ساده و بعضی ها دوست داشتنی،اماهیچکدوم خود واقعیشون نبودن،از خودشون فرار میکردن و به شخصیت خیالیشون پناه میبردن تا شاید مورد رضایت و توجه ادما قرار بگیرن،اما همه چیز انقدر ساده نبود بلاخره یه جایی تموم میشد.