رقیب خواست که از پا درآردم او نیز مرا نشاند به کام دل رقیب و برفت

نشست برتنم از تاب تب عرق چندان که دست شست ز درمان من طبیب و برفت

ز دست محتشم آن گل کشید دامن وصل ‹گذاشت خواری هجران به عندلیب و برفت(:›

•محتشم‌کاشانی

ببخش آنان را که نتوانستند محبت هایت را آنگونه که شایسه‌ی توست جبران کنند.

همونجایی که #امام‌علی‌میفرمایند به یکدیگر نامحدود محبت کنید؛ که فرصت با هم بودن محدود است:).

-²¹days-

یه صلوات می‌فرستید؟

-

-

از جانب توست؛ هرچه در دل داریم. - اندک امیدی و مقدار حوصله‌ای دارم. سوالِ «من کیستم و به چه منظور در این دنیا حضور دارم؟» شده خوره‌ی جانم و در تمام ساعات عمرم به این سوال می‌اندیشم. خیابان ها و کوچه هارا با قدم هایم متر می‌کنم. امروز سرگشته‌تر از دیروز و فردا حیران تر از امروز؛ ′نمی‌دانم′ شده بیلبوردِ بزرگِ نصب شده در جانم و روزهایم را با بی‌رحمی تمام به دست گذشت میسپارم. گم شده‌ام و این گم شدن، مدت هاست که مرا از خود گرفته″. کمی در رویای رسیدن و کمی هم در حسرت نرسیدن. در همین سرگشتگی ها هستم که سوار آسانسور می‌شوم. اهلِ رحمت که باشی به بلندی ها می‌اندیشی و شاید اهلِ رحمت نیستم که مدت هاست در پاسخ دادن به پرسش های درون سرم مانده‌ام.. چه می‌شود عاقبت؟ براستی کیست که پاسخِ اینهمه فکرِ در بند را بدهد؟ کاش برای آزادیِ این روح، کلید گشایشی پیدا شود. خسته ام از تنی که محبوس شده در زندانِ این فکر های بی محرک. •خدا رحم کند به سرگشتگیِ این روزهایم• [ #زینبِ‌بهار| هوای آشفته‌ی این روزها؛ ۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۲ ]