غم ریشه دواند در جسمم و اشک شد تمامِ وجودم وقتی که فهمیدم صاحبِ این اکانت امروز بار سفر آخرش را برداشت و به ابدیت پیوست. حالا که می‌نویسم اشک خیمه زده در چشمانم و دیده هایم تار است‌.توانِ قلم زدن ندارم و هرچه می‌نویسم بدون اختیار هیچ فکری‌ست. گویی سال هاست داغِ عظیمی راه گلویم را بسته باشد، همان‌قدر غمگینم .. دیدنِ مرگِ هم سنگرها سخت است. و کاش بنویسند در کارنامه ی اعمالمان بجای پایان اینبار؛ آغازِ زندگی پایانِ مرگ یک کلمه: شهادت:)″. کاش پیش از آنکه مرگ جانمان را بستاند، زنده شویم و زندگیمان ابدی باشد‌. شبِ غمِ بزرگی‌ست؛ خدایا تو چاره کن کار بیچاره‌هایت را. منت بگذارید و برای صاحبِ اکانتی که دیگر در زمین نیست، فاتحه‌ای بخوانید:). [ #زینبِ‌بهار| برای هم‌سنگری که دیگر نیست؛ اندر حال و هوای غمِ امشب؛ ۱ تیر ۱۴۰۲ ]

آ سید مهدی آقا؛ خیلی دوست دارم🫀:).

چهل روز تا تو:)؛ روز چهاردهم به نیتِ شهید بهشتی🫀!

مدت هاست زندگی نکرده‌ام؛ تنها زنده‌ای بودم که باید نفس می‌کشید ..

امامِ هرروز را تنها جمعه یاد کردن، جفاست(:′ #اللهم‌عجل‌الولیک‌الفرج.

چهل روز تا تو:)؛ روز پانزدهم به نیتِ شهید احمد کاظمی🫀!

چنان تنهای تنهایم؛
که حتی نیستم با

خود′

پایه هستین #شعر بخونیم؟

مبر رنج ای برادر خواجه سختست به وقت داد و بخشش شوربختست

اگر چه باغ را نیمی گرفته‌ست ولیکن سخت بی‌میوه درختست

گشاده ابروست و بسته کیسه مشو غره که او را سیم و رختست

دو دستش را به تخته دوختستند چه سود ار خواجه بر بالای تختست