تو را غروب نماید ولی شروق بود لحد چو حبس نماید خلاص جان باشد

کدام دانه فرورفت در زمین که نَرُست؟ چرا به دانهٔ انسانت این گمان باشد؟

کدام دلو فرورفت و پر برون نامد ز چاه یوسف جان را چرا فغان باشد؟!

دهان چو بستی از این سوی آن طرف بگشا که های‌هوی تو در جوّ لامکان باشد

•مولانا

من به تو محتاجم بیشتر از همه ... #آقای‌امام‌حسین

با من چهار بار بگو #الحمدالله‌رب‌العالمین؛

#توهستی؛ خدای من!

پرسیدم ازش چرا اینقدر چند روزه پکری؟ گفت: چند شبه طرف پیامم نداده، چند شبه باهم حرف نزدیم، چند روزه زنگش که می‌زنم جوابمو نمیده، یه مدته ندیدمش؛ دلم براش تنگ شده!

همینجور کلنجار می‌رفتم که نپرسم راجب کی داره صحبت میکنه؛ ولی تهش دیدم نمی‌تونم جلوی کنجکاویمو بگیرم! بهش گفتم: کیو داری میگی؟ گفت: فلانی که رفیقمه رو میگم! اون لحظه با شنیدن این حرفش؛ فقط خندم گرفت ولی الان دارم فکر می‌کنم که این موضوع خنده نداره و باید نشست براش گریه کرد!!

میدونی چرا گریه؟ آخه بحث اینه که ما اونقدر درگیر آدم ها و ظواهر این دنیا شدیم که یادمون رفته باباااااا اصن بخاطر این چیزا آفریده نشدیم! ما خلق نشدیم که وابسته‌ی اطرافیانمون بشیم؛ ما خلق نشدیم که گیر کنیم توی یه مرحله از زندگیمون؛ بابااااااا ما ابد در پیش داریم؛ چرا کسی نمی‌خواد جدی بگیره این موضوعو؟ چرا باید سر یه رفاقت و وابستگی طرف حالش بد بشه و پکر بشه؟ چرا باید یه نفر بخاطر رفاقت منفعل بشه و نتونه حالش خوب باشه؟ یعنی واقعاً ما اینقدر کوچیکیم که درگیر این مسائل مسخره باشیم ؟